Wyjściowy poemat (wiersz)

Przechytrzył mnie czarny kot

twojej melancholii.

Pobiegł w nieznaną stronę,

tam, gdzie o poranku budzą się konwalie.

Tak, jestem tu,

aby wznieść piedestał,

żeby szczycić się pięknem,

co jest ziarenkiem w ustach wiatru.

Twoja melancholia, ubrana

w wyjściowy poemat,

nie podoba się tym, którzy duszą się

własnym czasem, ulegają szaleństwu,

propagowanemu przez cień

najjaśniejszej gwiazdy.

Któregoś razu przebudzi się w nas

podryg miłości, a sen wyschnie

jak pocałunek, pozostawiony pochopnie

na nagim sercu.

Senna wędrówka twojego ciała,

nieświadomego swojego przeznaczenia,

skończy się wraz z klęską

wieczornego horyzontu,

kiedy to pękną mury,

zawali się czas.

Nie chcę, aby twój smutek stał się

sennym skojarzeniem, predestynacją,

jakiej nie należy się wstydzić.

Twoje ostatnie tchnienie

ogrzeje cienką skórę mojej szyi,

rozproszony dotyk zostawi cierń

pieszczoty, z którą zechcę łaskawie

się zespoić.