Pogranicze (wiersz)

czas wie, że znów mnie nie upilnuje;
gdy ospale kuśtyka, ziewnięciem otwiera nowe dni

jak okna, dawno jestem już w drodze;

skrzyknięte na gwizd okoliczności, pędzą obok nas; 
na złamanie karku kolejnym "wczoraj"
na przyszłe zaklęcia i palce pod słońce co 
hojnie rzucają paciorki.

ominiemy miasta dyszące nieszczęściem 
by popas zrobić w wieczornych pytaniach, co - 
jak mgłą się zasnują milczeniem

i tylko dzikie ptactwo na granicznych rzekach 
zakreśli nam wysokość lotu, rozsypując nad polami 
nowe brzmienia.