***

Wieczór się zbliża.

By godnie odejść

słońce nakłada szkarłatny płaszcz.

Żarem wygasza blask.

A ty i ja?

Na skroniach jeszcze wilgoć od rosy,

we włosach świtem wplątane źdźbła

i oddech wiatru co nas unosił

jak srebrne nitki nad złotem traw.

Nikt nie uprzedził. że dzień taki krótki,

że jednym haustem wchłonąć się da.

I nagle odgłos słów prostych, a trudnych

echem odbija się w lustrze dna.

Minął, niech mija, za słońca śladem

weź mnie pod rękę i w ciemno chodź.

Sprawdźmy, czym zaskoczy nas noc.