Jak kamień (opowiadanie)

Jak kamień

u szyi wieszam wiktoriańską fiolkę na łzy.

Wytrawiłam nimi

wnętrzności,

umysł,

jestestwo,

ducha.

Zamykam przepełnioną

(pół roku

żałoby po tym,

czego nie było).

Pociągnie mnie na dno,

od którego się nie odbiję.

Tylko opadnę

jak upuszczona przez pasażera statku rzecz-

niechcący,

bez katastrofy.