Wiosna/Printemps (wiersz klasyka)

Więc ciągle twoje oczy liczą fiołki leśne

- Jeden, sto, potem tysiąc - daleko od dróg?

I nie pozwolisz nigdy, bym kołysać mógł

Jak na huśtawce, ciebie, pogrążoną we śnie?



Jesteś żywym obrazem między paletami

Ułożonymi z kwiatów - bzów i georginii,

Co światłością park zdobią. Tam głos ludzki ginie,

Aby łkał strumień, co wciąż odbiciem nas mami.



Niebo błękitne, niebo kwitnie motylami;

Powiedz, krzykniemy smutkom twoim: "Z jaskółkami

Uciekamy daleko, daleko w marzenie?"



Jak za ten pocałunek, co tak wzruszający,

Bo najprawdziwszy w świecie, nie dziękować słońcu,

Że Rosarium Miłości wznosi wśród pustyni!

 

przetłumaczył Marian Stala 





Toujours tes yeux ŕ compter les violettes

- Une, puis cent, puis mille - loin des chemins?

Ne veux-tu donc pas que te berce ma main

Presque endormie ainsi dans l'escarpolette?



Ô chčre image en chair parmi les palettes

Que font les fleurs - roses, lilas et jasmins -

Seuls en ce parc oů ne meurt le bruit humain

Que pour laisser jaser l'eau qui nos reflčte!



Un ciel bleu, un ciel fleuri de papillons.

Dis, si nous disions ŕ tes craintes: "Foyons

Avec l'hirondelle, loin, comme des ręves?"



Ah, comme aprčs ce baiser, le seul touchant,

Le seul vrai, on bénit le soleil couchant

D'allumer les Rosiers d'Amour sur les grčves!