Ballada o chłopcu przydrożnym (wiersz klasyka)

Podobno anioł kulawy

wziął go przykro za włosy i sprężynę niewidoczną tknął.

Jak zabawkę, jak brzęczący badyl

zasadził na kilometrze szesnastym.



Potem anielskie wargi otworzył,

długo patrzał

i odjął rękę swą.



Obok wąsatych w kołach wozów,

śmigieł blaszanej trawy,

nad rękami własnymi się mnożył,

zielenią powolną rósł

w głębokiej literze ust

chłopiec przydrożny.



Dzień po dniu go otwierał coraz zawilej i barwniej,

aż rzeczy nazywać począł - aby im w locie sprostać,

a gdy na chwilę go przykrył z rzeki idący cień tratwy - 

zobaczył imię swe w palcach i święty ognik we włosach.