Groteska bardzo smutna

Niby kosmiczny delfin 
niebem, które nazywasz różnie, 
przebywa ziemską przestrzeń 
apokalipsy ciało duże. 

Zaiste, straszne jest, 
gdy w oko spojrzy nagle 
i jak twój głos i cień 
wytrwałym pójdzie śladem. 

Gdy ręką dotknie zimną 
blasku chwiejnego pełną... 
na próżno mówisz: siło, 
niech ci otworzę niebo, 

przepadnij, zostaw nas 
u rzek niebieskich ściegu, 
nie chcemy twoich gwiazd 
i ognistego wieku. 

Powracaj. Kiedyś w książce 
na liter strojnym łańcuchu 
stałaś grożąca jak Mojżesz 
z gromem napiętym na łuku... 

Czytelnik srebrny pod drzewem 
święty - jak mówi pismo - 
kruszył w śpiewaniu wersety 
i wzywał: apokalipso. 

Teraz - ty w górze straszna, my - nisko, 
ty nas nie odczytasz, my ciebie 
i wspólne nasze nazwisko 
ku jakiej drodze nas wiedzie? 

Jeśli nad ciałem gromnicznym 
wołać nam wolno i ręce 
składać na kolbę i krzyżyk, 
czas kamienować niewdzięcznie - 

nie daj, strzegący kresu, 
by potem w kraju pszenicznym 
nasze rumiane dzieci 
bawiły się w apokalipsę.