Bajka (wiersz klasyka)

Chiński cesarz w malowanej trumience

zamknął oczy skośne jak łódki,

włos falisty zacisnął w ręce,

włosa strzegły jelenie malutkie.



Już ostatnie spłynęły łezki,

czarny bonza przyklękał nad szarfą,

kiedy Lojola w pantoflach niebieskich

stanęła krucho i płakała bardzo.



Lojoli lekki lok, jej lok

cesarz tulił do martwego kimona,

jak dzwoneczek kołysał lok blond,

o Lojolo, Lojolo, Lojolo!



Była jak ziarnko ryżu lub deszczu

przezroczysta i lekka taka -

Ach, jak grała, co wieczór

na berle większym od niej

ulubione jedwabne melodie,

że słowiki słuchały w klatkach.

Wtedy cesarz żółty jak księżyc

mrużył oczki skośne jak łódki

i palcami przebierał w jej lokach -

w malowanej trumience leży,

a Lojola



- mandarynkę obiera ze smutkiem.