Wiersz o szukaniu (wiersz klasyka)

Ile rąk, ile spojrzeń,

ile melodii trzeba w śnie -



Nie wiem ja i ty nie wiesz,

i nikt wiedzieć nie może,

ile rąk, ile spojrzeń,

ile melodii -

kto wie?



Czy na łodydze z zapachu i barwy,

czy na liściu płaskim, który wyrzeźbił wiatr

i czy naprawdę zielonym blaskiem, czy naprawdę -

przez jedną chwilę czy przez wiele lat?



A przez westchnienia leniwych żmij

zwiniętych płasko w księżycowej mgle,

a przez usta syczące jeżyn,

a przez kwiaty wysokie i prężne

iść źle.



Więc śpij -



Czy wcześniej, czy później nocą ci się przyśni

koronkowy fosforyczny kształt - 

Nikły płomyk leśny biały sen wyciśnie

i obudzisz się z otwartą dłonią, jakbyś zerwać i pogonić chciał.



Więc śpij -



Pożeglujesz powiekami wstecz

i ramiona wyrzucisz za krawędź -

a tam - z puchu księżycowy mlecz

tańczy w igłach drzew chwiejnych i barwnych.



Mchy spienione suną jak obłoki

przygwożdżone łodygami grzybów -

nie odróżnisz - płomyk jest podobny

do malutkich owadów nieżywych.



Pożeglujesz powiekami naprzód

i ramiona utulisz jak dziecko -

może zawołasz do kwiatu, lecz nie odpowie ci na to -

i zapłaczesz

w księżycowym mleczu.



Ale to nic, tak trzeba,

tak trzeba, abyś nie wiedział,

ile rąk, ile spojrzeń,

ile melodii w śnie -

aby znaleźć, aby dotrzeć

i oprzeć powieki najprościej

o koronkowy fosforyczny kształt.



Więc śpij -



Przecież nikt wiedzieć nie może,

a ty byś chciał?