Lunetarium (wiersz)

„Lunetarium"

Wziąć mężczyznę jak się bierze tabletkę od bólu brzucha albo

głowy. Nie łykam proszków, leżę płasko łaciata jak krowa,

która gapi się z rozdziawioną mordą w niebo; stamtąd gwiazda

pomiędzy nogi, gdy zdyszane poduszki, nawykłe do bieli, buchają

jak koń, który biegiem się staje, choć nie zdoła wygrać pościgu.

Reszta to szpik, rybi ogon, zbyt miękki, i kości, co grzęzną,

a pościel się ściele, przepełza po ścianie. Skośnookie węże

przynoszą w zębach drżące lusterka, i pomnożona staję się

ja - córa Babilonu. W raju psy siwieją; tutaj podsuwa się

pod oko robaczywe ciała, soczyste jak jabłka, więc gryzę.