Drwal i rusałka (wiersz)

Wyhoduj w moim sercu najciemniejszy las,

niech zarośnie wojnę, która się toczy żyłami.

I wypuść wygłodniałą zwierzynę siekiery,

mechanizm dążący do jasnej plamy nieba.

Święta flanelo nasączona siłą

Święte zwątpienie ukryte w cebulkach włosów

Święta ręko oczyszczająca ze zgniłych wierszy

Łączą nas demony straszące w pradawnym lesie,

w ciemnej chacie wiedźmy, którą się odwiedzało,

by zbadać poziom odwagi.

Zapala się kontrolka, kiedy stajesz przede mną

i słyszę dzwoneczki rozpylające dobre zaklęcia:

zaginiona polana ozdobiona mocą lampionów,

rusałki bawią się w płomyki skaczące po źdźbłach trawy,

świerszcze zjadają pierniki, a jeże dbają o przekąski.

Stajesz przede mną z potęgą niedźwiedzia, z mięśniem,

który zabija legendarne potwory, dawne piekła zamyka

w pudełku.

Zapala się kontrolka:

wykarczuj las który się we mnie rozrósł który jest moją ręką nogą

który jest moimi wszystkimi żyłami

nie karczuj lasu nie wchodź w ciemność w której znikają kokardy

wysupłane z dziecięcych warkoczy

nie ścinaj gęstwin wysokich dróg rusałek którym wiosenne ptaki

zaplatają wianki które pod czujnym okiem sowy odprawiają czary

i tańczą wraz z północną gwiazdą

zetnij: boję się

Niech kruk tych wszystkich obaw odleci z ramion, niech nie znajdzie we mnie żadnej gałązki.

Święte mięśnie szaleństwa

Święte kości mężczyzny

Drwalu małego szczęścia