Pomocna dłoń

Spojrzałem na zachodzące słońce i stwierdziłem, że życie przemija niezwykle szybko niczym jeden dzień. Mimo dwudziestu trzech wiosen, jakimi uraczył mnie los, niedługo wszystko miało się skończyć. Choroba, na którą cierpiałem przez dwa ostatnie lata, sprawiała, że każdego wieczoru borykałem się z myślami, czy nazajutrz obudzę się ze snu, czy też pozostanę w nim na wieki. Szczerze mówiąc, byłem przygotowany na wszystko, przeczuwałem, iż niebawem mój żywot może dobiec końca. Powoli traciłem nadzieję i z bólem serca żegnałem się ze światem. Mimo starania wielu bliskich osób, bym nie tracił wiary, popadłem w coraz głębszą rozpacz. Rzeczywistość zaczęła się jawić jako totalny bezsens – wypłowiała, wyprana z wszelkich kolorów, nic nieznacząca…

Pewnego popołudnia uparłem się, by zostać w domu. Oldze, przyjaciółce z liceum udało się jednak wyciągnąć mnie do pobliskiego parku. Wolałem nie dyskutować, gdyż wiedziałem, że i tak postawi na swoim i wszelakie próby wykrętów bezwzględnie okażą się porażką. Ostatni raz widzieliśmy się sześć lat temu, kiedy wyjeżdżała za granicę i choć z wyglądu nie zmieniła się prawie w ogóle, spostrzegłem, że dojrzała pod względem charakteru. Tego popołudnia opowiedziała o niezwykłej pracy, którą z zamiłowaniem wykonywała przez ostatni rok.

– Zgłosiłam się na ochotnika, żeby jechać. To był impuls. Nigdy nie chciałam wyruszyć na misję, ale coś urzeka w tych wszystkich egzotycznych miejscach, rozumiesz… Zgodziłam się więc i kupiłam bilet - zachichotała. – Wkrótce do mojej świadomości dotarło, że to najlepsze, co w życiu zrobiłam – rzekła, krocząc powoli tuż obok. – Z początku trochę się bałam, lecz po kilku dniach strach całkiem zanikł jak za sprawą magicznej różdżki. Zamiast tego poczułam nieopisaną radość. Zrozumiałam, że pomaganie daje wiele satysfakcji i szczęścia.

– Podziwiam – powiedziałem z uznaniem i uśmiechnąłem się, zerkając co chwila w intensywnie niebieskie, pełne dobroci i wrażliwości oczy. – Chyba trudno jest poświęcić pracę, opuścić dom, rodzinę, tylko po to, by pomagać innym?

– Tak, rzeczywiście, to niełatwe – odparła po chwili. – Ale największą nagrodą jest uśmiech osób, którym niosłam pomoc. Cudowne uczucie, nie do opisania! Kiedy wyzdrowiejesz, sam się przekonasz. Zabiorę cię na taką wyprawę

– Nie wierzę, że kiedykolwiek powrócę do zdrowia, więc nie łudźmy się – rzekłem najszczerzej, jak tylko mogłem, z nutką goryczy w głosie.

– Nie mów tak! Wierzę i zaręczam, że żadna choroba cię nie pokona. To ty pokonasz ją - mówiła z takim przekonaniem, że poczułem w środku coś niezwykłego, dziwnego, coś, czego z pewnością nie da się wyrazić słowami – czyżby nadzieję?

Rozmawialiśmy do późnego wieczora. Olga wyjaśniła wiele rzeczy, których wcześniej nie rozumiałem. Rozpaliła w głębi duszy płomyk nadziei, który nie mógł zgasnąć; podarowała coś najcenniejszego – wiarę, że nadejdą lepsze dni. Znaczyło to więcej niż cokolwiek innego. Poczułem, że nie jestem sam. Towarzyszyła mi osoba tak wrażliwa na ludzkie cierpienie, która sprawiła, iż przez następnych kilka dni zachodziłem w głowę, czy wielu takich ludzi stąpa jeszcze ziemskimi ścieżkami? Dzieliła się skarbem ukrytym w sercu. Uzmysłowiła, że toczę najważniejszą walkę w życiu, której po prostu nie mogę przegrać. Od tej chwili słowa 'poddać się' nie istniały. Wygrałem.