Motyl i kwiat (dramat)

Motyl i kwiat

Tak dumnie pręży się do góry kwiat

Barwami skrzydeł zdobiony motyla

Tak piękny zdaje mu się świat Nieświadom jeszcze , że to tylko chwila

Zebrawszy z płatków pył kwiatowy

Motyl harmonijnie ku słońcu się unosi

Kwiat choć do lotu także jest gotowy

Ciepłym milczeniem,,zostań przez sekundkę jeszcze "prosi

Jak wiatr lot motyla wolnym jest 

Zrazu na inny pączek się przenosi

Kwiat z korzennej unii czekając na gest

Musi tkwić w miejscu, płacze ? Czy tylko się zarosił ?

Z miłości swej , też i tęsknoty

Kwiat schnie , ze sceny życia los go znosi

To z naiwności swej i głupoty

Korony wyżej już nie podnosi

My jedną chwila także często żyjemy

Następnie cierpiąc całe życie

Łudząc się , że kogoś znów znajdziemy

Wewnątrz zaś usychamy skrycie