Teraz podobno wszystko można

Podszedł do mnie pewien specjalista od spojrzeń i zapytał po co się tak zapłakuję. Co miałem mu odpowiedzieć? Że mnie zabolało? Zwyczajnie: zamyśliłem się, zasmuciłem i zapragnąłem się dopłakać do pełna. Odpatrzeć wszystkie zakodowane obrazki, zdjęcia spamiętane w niejednym czasie. To był ich czas. Moje godziny poszły wtedy i wmurowane w tablicę kreśliły napisy na potem. I zabałem się, że to już zaniedługo. Włożyłem rękę w twoją ziemię i wyczułem zaczątek niedoszłego jeszcze nowego. Nowe litery

Duszno mnie się zrobiło, to pozwoliłem wyjść myślom przed. I się tak stało. A ten ów specjalista niedomówił mi i niedowiedziałem się po co pytał. Zapytał.

A za chwilkę zajadałem się ogórkami zielonymi, niedokwaszonymi jeszcze wierszami

i znowu w zadumę zapadłem. Ale tym razem obśmiałem się i przyjąłem nawet pewną rolę społeczną: Zajadacza. I tak mnie się miło zrobiło, rozkosznie niemalże, żem zapomniał o tej ramie od obrazu co w niemoim pokoju wisiała. A chciałem ją sobie zapamiętać. I nie zdążyłem, bo poczułem powrót czasu zmęczonego i słońca zgaśniętego, które też chyba nie zdążyło, bo księżyc już wtrynił swe opasłe cielsko. Zahaczyli się.

W tej ramie bym chętnie ich zamknął. Oprawił. Ale nie mogłem już wrócić... tak jakby wiatr wyrwał mi wszystkie myśli z fotografiami. Zasnąłem i chyba się niedopłakałem. Niedoczytałem. Niedotęskniłem. Ale teraz tak można. Teraz podobno wszystko można