Bajka o. z cyklu Carmina pro Hypothalamo

Było spore, co najmniej trójwymiarowe i starało się mieć jakiś głębszy sens. Rosło, obracając się, a wewnątrz z wielką prędkością pojawiały się i znikały świecące punkty i plamy. One tez wirowały, oddalając się od siebie. Bardzo ładne.

Jako duża dziewczynka wiedziała już, że za jakiś czas mechanizm wyhamuje, i, powoli, stopniowo zacznie się kurczyć. W końcu rozjarzy się i będzie takie gorące, że nawet nie da się dotknąć. Ale potem wystarczy je tylko nacisnąć, i znowu - w przekonaniu o własnej celowości - będzie się rozszerzało.

- Przestałabyś wreszcie bawić się tymi głupotami!

Trochę się zawstydziła.

- Zaraz, już idę!

Wirujący bąk zwalniał, tracąc równowagę. Zatoczył ostatnie koło i przewrócił się na bok. Był teraz zupełnie czarny.