życie to jeden wielki bełkot?

tytuł jaki podałam już sam zmusza do podjęcia wewnętrznej walki z własną świadomością i zastanowieniu się czy rzeczywiście mam rację? czy życie może być bełkotem? niby czemu spytacie? kto mnie tak skrzywdził, że teraz nie szanuje tego daru, daru życia tylko go obrażam? pewnie was zadziwie drodzy wywrotowcy aczkolwiek nic złego mi się nie stało można powiedzieć, że wręcz przeciwnie wszystko jest w jak nejlepszym porządku, jednak......i jest to jednak. zanim dojde do sedna sprawy powiem czemu bełkot. czym jest bełkot?...otóż bełkot to coś niezrozumiałego, niepojętego, nie do rozszyfrowania. i takie jest właśnie życie. dzieci mając lat 5 - 8 pojmują świat w dwóch podstawowych barwach. dla nich jest albo czarny - zły, albo biały - dobry. i to jest ok. zero komplikacji, zero niedomówień, zero niepotrzbnych udziwnień. w miarę dorastania, zbliżania się do magicznej liczby 18 człowiek wymyśla już kolory pośrednie pomiędzy bielą i czernią. pojawiają się szarości, grafity...a wraz z nimi ból, rozczarowania, kłopoty..... i w tym momencie każdy z was pomyślał: co ona pierd...? a jednak tak jest!!! czy mając tych kilka wiosenek mówiliście: może, nie wiem, jednak, i podobne??? ja wam odpowiem: nie!!! dziś coraz częściej ich używacie. dziś bez nich nie istnieje wasza komunikacja. nie ma juz prostych odpowiedzi tak/ nie. wolimy zachować jakieś tam cząstki naszej odpowiedzi dla siebie. mieć poczucie tajemniczości. a to nie tak!!!!!! ta tajemniczośc nas gubi, bo nie potrafimy powiedzieć normalnie czego chcemy. uważamy, że każdy nas zrozumie i nawet jak mu powiemy, że chcemy kolorową kulę to będzie wiedział, że chodzi o piłkę!!! to tak jak z farbami: mając kolory podstawowe możemy zrobić pośrednie. natomiast z pośrednich nigdy już nie powstanie kolor podstawowy ten prawdziwy, o tym samym odcieniu, gęstości....sama nie potrafię mówić prosto, zwyczajnie. zawsze szukam jakiś wymyślnych metafor, z których tylko ludzie otawrci na świat umieją odgadnąć o co mi chodzi - nimi jednak można najlepiej zobrazować co sie wkoło dzieje. człowiek budzi się, wstaje, idzie do pracy, szkoły, kościoła, na wysypisko śmieci......wraca do domu, je, kładzie sie spać. codziennie ta sama monotonia. i sprobujmy choć na chwilę to zmienić a nasz świat - ten piękny i uporządkowany runie jak domek z kart..... musimy dbać o swój rozwój duchowy, emocjonalny. w żadnym wypadku nie wolno poddać się panującej bierności wobec własnego losu, bo gdy człowiek nie chce nic zmienić jego loszapisany gdzieś daleko sam nie zdecyduje co jest lepsze. walczmy, więc o każdy nowy dzień, by nie stał się kolejną pustą kartką bez chęci wybicia się ponad przeciętność...........