Moje ciało umiera, jak ciało Weroniki z książki Coehlo. Zżera je chorobą. Umieranie wcale nie jest przyjemne. Zostało mi kilka dni, w czasie których zabronię sobie zrozumieć, że jednak kochałam świat i siebie.
Zamykają mi się oczy. Nie! Nie chcę umrzeć we śnie, to za proste, chcę świadomie spotkać śmierć... Za oknem jeszcze świeci słońce, a ja jestem wyjątkowo senna...
Jakiś ptak na balkonie, chmurki, słoneczko, ludzie na ulicy, o Boże!!! Ja jednak nie chcę umierać!!! Nie nienawidzę siebie, nie chcę umrzeć, mogę mieć nawet kilkadziesiąt lat i siedzieć w jakimś pieprzonym fotelu, nie chcę się spalić!!!
Więc jednak przeczę sobie??? Gdy powiedzieli mi, że za kilka dni umrę, ucieszyłam się. Wypisywałam w pamiętniku bzdury w stylu ,,Chcę iść do Kurta". A ja chcę żyć!!!
Tak bardzo się boję... Nie bałam się paląc hasz czy pieprząc się z chłopakiem, pijąc tanie wino i popełniając wszystkie grzechy świata na tylnym siedzeniu samochodu, a boję się teraz... Bo za chwilę odpowiem za swoje czyny przed Bogiem. Niech mi sprowadzą księdza! Albo nie, Bóg chyba mówił, że trzeba w niego wierzyć zawsze, a nie w obliczu śmierci, a ja nigdy w niego nie wierzyłam... Przegrałam.
A jeśli Boga nie ma? Nic już nie ma? Rozpłynę się, nirwana, wygaśnięcie, zero, null, nic??? To chyba jeszcze gorsze. Wolę, żeby coś jeszcze było, choćbym miała smażyć się w piekle...
Byłam mała i miałam zapalenie płuc. Mama płakała, a ja mówiłam: ,,Nie bój się, jak umrę to będę aniołkiem i codziennie ci będę przynosić gwiazdkę z nieba". Teraz na pewno umrę, z tą różnicą, że nie będę aniołkiem.
Wszystko mnie boli. Pielęgniarka wchodzi i robi mi zastrzyk z morfiny. Nie czuję, nie myślę, zasypiam... Nie!
Nie mogę zasnąć, ale powieki opadają. Koniec.
Budzę się znowu w tym samym pokoju. Więc nie umarłam?
Cholera, kolejny dzień bezsensownych zmagań ze sobą, znowu lęk... I morfina.
I ta nieodwołalność, wiem, że umrę. Jak nie dzisiaj to jutro, albo za dwa dni.
Cholera, czemu nie zdechłam we śnie???