1. ortografia polska pozostaje ta sama bez względu na krótko lub dalekowzroczność użytkownika języka;
2. w bronieniu swojego wiersza nie ma nic złego! Nie po to się przecież człowiek poci najpierw, żeby wiersz popełnić, a potem stresuje publikując, żeby potem byle krowa nam go obsmarowała. Poezja to sprawa krwi, jak jest słuszna sprawa, to trzeba jej trochę przelać. Gorsza postawa to "olać, co piszą o moich wierszach, ja i tak wiem swoje". Pamiętajmy, że publika w olbrzymiej mierze "robi" sztukę.
3. Od kiedy to nie należy rozumieć poezji? Takie zdania ładnie brzmią, są takie hmm... górnolotne, ale z poezją jak i każde inne zjawisko na świecie, jeśli jest dobra, to zyskuje na bliższym poznaniu, zrozumieniu. Uważam, że to ważne aby rozumieć poezję, bo poezja nie służy do "ochów" i "achów" w buduarach starszych lub młodszych panien. Dobra poezja ma przekaz. Przekaz powinno się rozumieć.
raczej wspomnienia :) nie będe bronić własnego wiersza-uwazam, ze kazdy powinien wysilić się na własną, dokładną interpretacją. poza tym..ktos kiedyś powiedział, ze nie nalezy rozumiec poezji. a tym bardziej jej tlumaczyć. więc ednak zaniecham rozkładania Dagny na cześci pierwsze. rozebrana mogłaby się zawstydzić. a Ty nie musisz rozumieć, nie jestem Mickiewiczem. poza tym...to jest wiersz o dorastaniu (i co, moze jednak było lepiej, zanim odsłonęłam kawałek tajemnicy?:))w parszywych warunkach-zdziwiłabym się, gyby kazdy to rozumiał. moze trochę poskręcana odpowiedz, ale ... ale jednak odpowiedz. :) wybacz, ze nie bede Cię przekonywac co do cienkości lub grubości mojego wiersza. to zapis uczuć. 10 minutówka. a, jesli chodzi o wstawianie wszedzie gdzie trzeba "ź" lub ",", to wybacz, ale jestem slepa a wrodzona próżnośc kazałaby mi zdejmowac okulary :). gdybym je miała :)
ostatni wers kładzie ten wiersz na łopatki, a zapowiadał się całkiem nieźle, coś w stylu idzie świnia drogą a zając też umie skakać; trochę za dużo słów, chociaż opis ulicy dobrze ujęty i bez tej końcówki tworzy dobry obraz
Nie oceniam bo nie rozumiem. Do linijki "za ręce ledwo się trzymają", rozumiałam że turpizm i w ogóle opis osiedla Złotej Jesieni i nawet już chciałam bardziej na plus niż na minus, ale to trzymanie się za ręce? Skąd ono? Krew, zamordowane gołębie (jak u Brela), najtwardsi z najlepszych... skąd tu trzymanie się za ręce? I kto kogo trzyma? Oni siebie nawzajem, czy każdy siebie (np w tym geście co ludzie robią do modlitwy w kościołach?)?
I... teraz ... szczyt mojej rozpaczy... z jakiego karku? "Karki" to były w języku z mojej podstawówki takie chłopaki, co chodzili w dresach i się napie... A kark w potocznym znaczeniu tego słowa to takie miejsce na samej górze kręgosłupa, gdzie ciężko coś położyć (w szczególności zdjęcia), więc trudno mówić o jakimś posypaniu się czegoś z karku... Więc to musi być metafora... Taka metafora? Jakoś nie przemawia do mnie... Wycudowana, pretensjonalna...
No i ta "ona", która "odwraca twarz szukając ust", to wygląda na to, że ona ma się niby odcinać od całej zgniłej reszty. W sensie, że reszta sobie tam gnije po swojemu, a ona tu jest idealistką i szuka ust (żeby do niej przemówiły? do pocałunku?), co nasuwa mi na myśl tekst, który przed chwilą analizowałam o Buncie Marzenki (ten co dostał gwiazdkę w dziale proza) . W moim osobistym odczuciu, takie zderzenie jest banalne.
Ale nie wystawiam oceny, bo może wyniknie tu jakaś polemika, która przekona mnie, że w ogóle nie mam racji, że wierszyk nie jest cienki, a całkiem całkiem i dopiero wtedy oceny dokonam. Oby.
Jak na razie, mogę jedynie polecić konsekwentne wstawianie polskich znaków, a nie tylko co drugie słowo, gdyż jest to aktywność światła i budująca.
2. w bronieniu swojego wiersza nie ma nic złego! Nie po to się przecież człowiek poci najpierw, żeby wiersz popełnić, a potem stresuje publikując, żeby potem byle krowa nam go obsmarowała. Poezja to sprawa krwi, jak jest słuszna sprawa, to trzeba jej trochę przelać. Gorsza postawa to "olać, co piszą o moich wierszach, ja i tak wiem swoje". Pamiętajmy, że publika w olbrzymiej mierze "robi" sztukę.
3. Od kiedy to nie należy rozumieć poezji? Takie zdania ładnie brzmią, są takie hmm... górnolotne, ale z poezją jak i każde inne zjawisko na świecie, jeśli jest dobra, to zyskuje na bliższym poznaniu, zrozumieniu. Uważam, że to ważne aby rozumieć poezję, bo poezja nie służy do "ochów" i "achów" w buduarach starszych lub młodszych panien. Dobra poezja ma przekaz. Przekaz powinno się rozumieć.
I... teraz ... szczyt mojej rozpaczy... z jakiego karku? "Karki" to były w języku z mojej podstawówki takie chłopaki, co chodzili w dresach i się napie... A kark w potocznym znaczeniu tego słowa to takie miejsce na samej górze kręgosłupa, gdzie ciężko coś położyć (w szczególności zdjęcia), więc trudno mówić o jakimś posypaniu się czegoś z karku... Więc to musi być metafora... Taka metafora? Jakoś nie przemawia do mnie... Wycudowana, pretensjonalna...
No i ta "ona", która "odwraca twarz szukając ust", to wygląda na to, że ona ma się niby odcinać od całej zgniłej reszty. W sensie, że reszta sobie tam gnije po swojemu, a ona tu jest idealistką i szuka ust (żeby do niej przemówiły? do pocałunku?), co nasuwa mi na myśl tekst, który przed chwilą analizowałam o Buncie Marzenki (ten co dostał gwiazdkę w dziale proza) . W moim osobistym odczuciu, takie zderzenie jest banalne.
Ale nie wystawiam oceny, bo może wyniknie tu jakaś polemika, która przekona mnie, że w ogóle nie mam racji, że wierszyk nie jest cienki, a całkiem całkiem i dopiero wtedy oceny dokonam. Oby.
Jak na razie, mogę jedynie polecić konsekwentne wstawianie polskich znaków, a nie tylko co drugie słowo, gdyż jest to aktywność światła i budująca.
No.. ładnie bejbe, ładnie ^^
Oby tak dalej, ja to wydrukuje, pokaze Stasi i dostaniesz Nobla xD
ihaaaaaaa :D