na powrót, na dzień dobry.

 Zamykają nam sklep przed nosem. Poranna krucjato między szeregiem głów, duch twój i mój na jednym ramieniu. Jesteś połową nierozłupanego orzecha, cierpkim smakiem kanciastej szerokości, dłubię w zagłębieniach twojej faktury. Masz już koniuszek mojego palca, nie boję się stłuczenia przeciwnie naładowanych elektronów. Obróćmy się na wschód a koty przeciągle zaśpiewają nam kołysankę, modlitwę wątpiących. Przez zakładkę pomiędzy szpagatem na dwie części dobiega mnie odgłos tłuczonego szkła, wzrostu nasturcji i eksplozji białych marzeń. Moja narracja kończy się w bólu czekania na pewność, szepczesz kroki w moją stronę, usypiasz słodką laktozą.