**

Siedzi w pokoju zamykając oczy  błękitne, proszące oczy, w których ogniki radości na mdłą chwilę zapadają się wraz ze wschodem.
  Ciężkie powieki opadają, a w ich rytm głowa kiwa się na piersi i widać ruch wszystkich ścięgien i zanikających mięśni  siedzi biały gołąbek pełen gasnącej nadziei.
Milczy, dostojnie, ściskając dawniej silne dłonie, oplecione cienkimi żyłkami, niby wspomnieniami. I błądzi myślami gdzieś ponad światami. Wraca do miejsca, w którym nie nosił pięciu koszul by zachować pozory normalności. Znów jest młody, trzyma za rękę swoją żonę  czuje ciepły dotyk, a kiedy uchyla zmęczone oczy nie widzi jej postarzałej twarzy lecz miłość i piękno, które spływa na niego niczym ciepły ogień. Wciąż tu jest, prawie nieobecny, milczący, na cienkich nogach wolno kroczący, pacierz na ustach niosący  usypia, niepewny gdzie się obudzi. Całuje ślubny pierścionek  odchodzi?