Mesjasz naszych czasów (opowiadanie)

Gość w czerni chodził pod tablicą opowiadając monotonnym tonem historię, która nudziła nie tylko młodych słuchaczy, ale także samego księdza. Mówił o jakimś mesjaszu, który zginął za cały świat. Teraz tacy jak ksiądz mieli o czym opowiadać i wieszać gdzie tylko popadnie dowody swojej zbrodni. Takie śmieszne krzyżyki. Wspomnienie przeskoczyło, tak, że Otis nie zauważył nawet różnicy. Wisząc w ciemności słyszał tylko kolejne uderzenia bata i do znudzenia powtarzany rozkaz "Podaj swoich współpracowników". Twarz oprawcy powoli, ale z zatrważającą szybkością przeszła w postać szkolnego katechety. Dwa wspomnienia niebezpiecznie się na siebie nałożyły. To co go wyrzuciło z kontrolowanego snu, nazywali przeciążeniem drugiego stopnia. Rozłożył palce u rąk na zimnej, jedwabno-błękitnej pościeli. Ściany pokoju zdążyły zachować pion w jego głowie, na sekundę przed otwarciem powiek. Powoli odwracając głowę spojrzał na sprzęt leżący obok łóżka. Przeklął w myślach, gdyż ten szmelc nadawał się już tylko do wymiany. Siadając dotknął rany, o której przypominał sobie zawsze, będąc jak gdyby na granicy zapomnienia.

- Czas! - krzyknął.

- Siódma, czterdzieści dziewięć. - odpowiedział metaliczny, bezosobowy głos, który towarzyszył mu od zakupy tej taniej kwatery.

Chciał odruchowo włączyć telewizor, ale jedno spojrzenie na rozbity sprzęt, przywołało, zbyt jaskrawe wspomnienie narkotykowego otwarcia, pewnej zbyt smutnej nocy. Na stole leżała przesyłka z korporacji. Zdejmując przepocony podkoszulek otworzył ją od niechcenia. To była książka pod tytułem "Jesteś wszechświatem : Kiedy świat traci barwy." Korporacja troszczyła się o swoich kochanych pracowników, tak często pogrążonych w depresji.

- Żaluzje! - wydał kolejny rozkaz domowemu inteligentnemu systemowi kontroli. System, który poza wykonywaniem tych prostych czynności, nagrywał dla korporacji wszystkie czynności Otisa i bóg wie co jeszcze.

Pokój wypełniło szare i beznadziejne światło. Skupił wzrok na deszczu. Deszcz padający przez 90% roku, był efektem ubocznym jakiegoś nieudanego ekologicznego wynalazku. Opadł na skórzany fotel, łapiąc książkę. Przewertował ją, stwierdzając w międzyczasie, jak bezsensowna jest ta czynność. Spojrzał na przypadkową stronę, tłustym nachalnym drukiem "Czujesz się kiepsko? Wyjedź na wakacje! Korporacja Omnicorp gwarantuje dla swoich pracowników, dwa tygodnie bezpłatnych wakacji na jednej ze swoich przepięknych kolonii. Dla byłych pracowników ceny promocyjne". "Były pracowniku" zahuczało mu w głowie.

Jeszcze w więziennym kombinezonie siedział naprzeciw blondyna młodszego od siebie o dwa lata. Blondyn pewny siebie bębnił natrętnie palcami po dębowym biurku. Wentylator ukryty w ścianie działał dziwnie głośno. Blondyn z uśmiechem godnym sprzedawcy samochodów rzekł lodowato.

- Jesteś śmieciem. - obelga rzucona z taką obojętną radością nie wywołała na twarzy Otisa żądnego ruchu, efekt pożądany. Blondyn czując wewnętrzne zadowolenie kontynuował. - Śmieciem dla państwa, śmieciem dla mnie osobiście. Ale na twoje szczęście śmieciem zdolnym. A to pozwala ci awansować do roli narzędzia w naszym wielkim kombinacie. Twój pięcioletni wyrok zostaje skrócony. - Blondyn przerwał czekając, aż ten gównojad rzuci mu się co najmniej do stóp, nie mógł wiedzieć, że Otis został już o tym powiadomiony przez dobrych znajomych na miesiąc wcześniej. - Śmieciu! - dodał jeszcze nieco głośniej, gdyż czuł, że traci pewność siebie. - Dwa lata obowiązkowej pracy, w państwowej firmie i jesteś dożywotnią własnością Incomper. - słowa zapadły w Otisie jak wyrok.

Wentylator wracał do swojej średniej granicy głośności. Blondyn coś jeszcze mówił. Otis przymknął oczy.

Mały boks, w którym go posadzono na 16 godzin dziennie, był mniejszy od więziennej celi, jednak miał jedną zaletę, Otis mógł być pewnym, że nie zostanie w nim skatowany. Tu dali mu jedzenie ze znaczkiem korporacji, garnitur ze znaczkiem korporacji i narkotyki ze znakiem korporacji. Jednak najważniejszy był kawałek kodu, który dane mu było opracowywać dwa lata. Dwa lata spokoju nauczyły go cenić życie i totalną obojętność na cokolwiek, liczyła się tylko praca i tylko praca dawała mu spokój ignorancji. Gdzieś w połowie, tego tandetnego przedstawienia, zdarzyła się rzecz, która wstrząsnęła wszystkimi w biurze, tylko nie Otisem. Młody chłopak, który niedawno został zakwaterowany trzy boksy na lewo od Otisa, podciął sobie żyły, a potem chciał wyskoczyć za okno, trochę by poleciał, gdyż było to dwudzieste czwarte piętro, jednak korporacja zatroszczyła się o swoich pracowników na tyle, że wstawiła podwójne szyby. Tamten chłopak, groteskowo uderzył głową w to zdradliwe okno i upadł. Korporacja odstawiła go do jakiegoś szpitala, nakręciła i chłopak po miesiącu wrócił, nawet z uśmiechem na ustach. Nie co więcej problemów korporacja miała z psychiką widzących ten śmieszny spektakl ludzi, którzy, wtedy na ten jeden raz wstali w swoich malutkich boksach. Jednak nie z takimi problemami korporacja potrafiła sobie poradzić.

"Były pracownik" - myśl przepływała coraz szybciej. Ile minęło czasu od kiedy, został przeniesiony w stan spoczynku? Dwa miesiące? Ułaskawiono go i przy okazji przez te dwa lata wyciskając jak cytrynę. Pieniądze,

które otrzymał wystarczyły by na dobrą sprawę, do końca życia, w tej stęchłej norze. Jednak brakowało mu tej pracy, ślepego rozkazu. Praca pozwalała mu zapomnieć o Annie, o jej zdradzie, oraz o torturach. Bez pracy, wszystko to wracało by pogrążyć go w szaleństwie. Z trudem doszedł do łazienki. Przewracając się wpadł pod prysznic. Kiedy woda kolejny raz okryła jego ciało, po raz kolejny poczuł ranę.

Dopiero deszcz pogrążony w mroku nabierał właściwego znaczenia. Brudna folia pozwalała choć na chwilę się od niego uwolnić. Siedząc na czerwonym stołku tej jadłodajni na kółkach, obserwował czarny rynek. Tyle typów ludzi. Biedaków, którzy wypełzają ze slumsów tylko po to, by pozbierać śmieci oraz tych młodych yuppie opętanych tandetnym podnieceniem obcowania z czymś zakazanym. Władza pozwalała istnieć czarnemu rynkowi, gdyż był to jeden z najniezbędniejszych elementów tego swoistego miejskiego łańcucha pokarmowego. Trzymał w rękach coś o czym można było powiedzieć jedno, że nie jest syntetykiem. Nagłe dziwne uczucie, jakby ktoś wycisnął jego obie nogi. Odwrócił wzrok i ujrzał piękną kobietę. Ciemność opanowała w momencie górne partie ciała. Osuwając się na ziemie, widział jej oczy. Oczy, które kiedyś kochał.

Pierwsze uczucie jakie go uderzyło, było niemiłym ukłuciem. Zapach panujący w tej klitce dopadł go po chwili. Jarzeniówka powoli otwierała jego oczy.

- No co czubku? Pamiętasz mnie? - barczysty mężczyzna z punktu widzenia Otisa kołysał się nad metalowym łóżkiem.

- Flash? - Otis witał nie tyle starego przyjaciela, co kolejną odsłonę rzeczywistości.

Usiadł, zrywając jakieś podłączone do niego świństwa.

- Dalej jest w niezłym stanie! - rzekł tamten z uśmiechem, zwracając się do kobiety siedzącej pod ścianą.

Otis spojrzał na nią, powoli zwlekając się z łóżka. Jakaś przydługa szpitalna koszula kleiła mu się do ciała. Oczy tej dziewczyny zapadał się w nie, wiedząc już kto czai się za kolejną operacją plastyczną twarzy. Wspomnienie wróciło.

Oparty o budkę telefoniczną, trzęsącymi się rękoma wykręcał na elektronicznym blacie numer. Kolejne kaszlnięcie zmusiło go do wytarcia krwi z twarzy. Opuścił głowę, jakby poddając się nadchodzącej fali zmęczenia. Głos Anny był jak zastrzyk amfetaminy.

- Otis gdzie jesteś?

- Kurwa! Cały zespół zapierdolili! Słyszysz?! Wszystkich kurwa.

- Czemu nie dzwonisz do Flasha? - zapytała niepewnie.

- Tylko tobie wierzę. - skwitował pokornie.

- Gdzie jesteś? - powtórzyła pytanie.

- Nie pytaj kurwa gdzie jestem. Spotkamy się na Slideball, za godzinę jest mecz. Czwarty rząd, będę czekał gdzieś pośrodku. - wykrztusił i odpychając budkę, skierował się ku wylotowi uliczki.

To ma być jeden z tych dni kiedy wreszcie nie będzie padać - pomyślał widząc wschodzące słońce, które było tak blade jak zwykły deszczowy dzień.

Slideball. Ogromna hala z miejscami na jakieś parę tysięcy osób. Zamiast boiska, jakby pusty basen, a sama gra przypominała rugby, z tą różnicą, że zawodnicy poruszali się na łyżwach. Siedząc w tłumie, czuł napływającą obojętność. Kiedy usiadł między jednym a drugim kibicem, ból był jedyną rzeczą na której potrafił skupić uwagę. Spojrzał na zegarek. Anna powinna go już znaleźć. On nie był w stanie znaleźć nikogo, twarze rozmywały się, a odczucia traciły moc. Nagle poczuł to czego obawiał się najbardziej - neutralizator. Widział jeszcze kątem oka zbliżających się do niego tajnych agentów. Przez głowę przeszła mu tylko myśl, że Anna go zdradziła.

Jarzeniówka przybrała znowu swój dawny kolor, a on zorientował się, że dotyka jej twarzy.

- To ty Anno? - zapytał czując napływające łzy.

- Trochę się zmieniłam. - stwierdziła przymykając oczy.

Zrobił ruch, jakby chciał ją przytulić. Poddała się mu. Po chwili miała już skręconą głowę, leżąc bezwładnie na podłodze. Rana na plecach poczuła się najedzona.

- Co ty kurwa robisz? - Flash podbiegł do niego, chcąc go obezwładnić, jednak zrezygnował czując jego oddech szaleństwa.

- Moja kochana Anna, to jej zawdzięczasz podczas tamtej operacji śmierć całej jebanej ekipy i moje aresztowanie. Pierdolony kabel. - kopnął jeszcze zwłoki.

Flash złapał go i uderzył o ścianę.

- Nie musisz jej kurwa jeszcze kopać! - krzyknął.

Otis odepchnął go, tak, że ten poleciał na martwe ciało. Podniósł szpitalną koszulę ukazując na plecach ranę, która była uformowaną w dziwnych pofałdowany krzyż.

- Apropo to czemu mnie wygrzebaliście? - zapytał już spokojnie podnosząc Flasha z ziemi.

Młody chłopak siedział przy stoliku pijąc coś co tylko przypominało kawę.

- Co z nim? - zapytał od niechcenia Otis.

- Pieprzy się z Anną, znaczy pieprzył się z Anną. Kodi, ma na imię.- oznajmił rzeczowo Flash. Otis pokiwał tylko głową. - Wygrzebaliśmy cię pod skorzystamy z luki, miejsce w kodzie, które kazano ci opracować w Incomper. Pewno nie wiedziałeś nawet nad czym pracujesz, co?

- No nie wiedziałem. - pokiwał głową Otis.

- Powtórka z historii XX w. Wiesz co to był obóz koncentracyjny? - Otis poczuł jak coś łapie go za kark, nie był to strach, ale obrzydzenie. - Pomysł na miarę naszych czasów wirtualny obóz koncentracyjny.

- Kurwa. - i było to jedyne możliwe słowo, które stanowiło dla Otisa najlepszy komentarz.

- Wiedziałem, że ci się spodoba. - uśmiechnął się Flash. - Pamiętam jak mówiłeś, że jedyne czym chciałbyś być to jebanym mesjaszem.

- Powiedzmy, ale co chcecie zrobić? - rozglądnął się po sali. - Co chcemy zrobić w trójkę.

- Było nas czworo. - stwierdził milczący dotąd Kodi, rozlewając coś co przypominało tylko kawę, płyn posłusznie cofnął się do kubeczka.

- W trójkę też damy radę. - Flash użył mentorskiego tonu. - Wszystko już dawno przygotowane Otis, mamy tym razem silne plecy. Już ktoś to wszystko zaplanował my jesteśmy tylko narzędziami. A więc : tym ludziom, których zamknęli w tym wirtualnym więzieniu, spalono ciała. Plan jest taki, na serwerze gdzieś w nibylandi jest już przygotowana samo tworzący się świat. Musimy tylko wpaść do tego więzienia, zmusić te "dusze" do posłuszeństwa, przenieść je na czekający w nibylandi serwer i rozpierdolić ten program od środka.

- Mówisz, mamy plecy? - zapytał niepewnie Otis.

- Tak, czasy się zmieniają brachu, wpływowi ludzie mają także dość brutalności władzy.

Wschodzące słońce, które symbolizowało dla zwykłego człowieka, nową szansę, dla kilku tysięcy więźniów, oznaczało tylko kolejny dzień katorgi. Powoli zbierali się na apel, starając się jeszcze na chwilę uchronić umysł przed faktem tego piekła. Za oknem tego stęchłego baraku żandarmi urządzali sobie zabawę, bijąc gdzie popadnie przypadkowych więźniów. Pomiędzy nimi sunęły zmaltretowane i chore ciała. Przez bramę został wniesiony jakiś kubeł pomyj, które dla tych wygłodniałych ludzi były więcej niż rajem. Ustawiali się posłusznie w rzędach, trzymając swoje małe miseczki. Główny żandarm zaciągając pasa wytoczył się z baraku zbyt chwiejnym krokiem. Widocznie znów nadużył alkoholu. Przeklinając głośno wtoczył się na drewniany podest i mierząc wzrokiem zebrane cienie ludzi uśmiechnął się tryumfująco. Słońce wznoszące się coraz szybciej na nieboskłon wydało mu się pijacką fatamorganą, jednak zwykłe fatamorgany mijały a ta tylko przybierała na silę, słońce przybierało kolor krwi. Główny żandarm cofnął się niepewnie z podestu, a więźniowie powoli podnosili głowy. Słońce stanęło w zenicie i wtedy przerażające czerwone płomienie spłynęły po nieboskłonie spalając żywcem żandarmów. Więźniowie padli na kolana, zaczynając wspólną modlitwę. To był dzień sądu bożego o który tak często się modlili. Para aniołów w jakimś magicznym spokoju stanęła przed nimi.

- Idźcie ku słońcu! Bóg na was czeka! - Otis za wirtualną maską przeżywał właśnie esencję życia. - Ja mesjasz was wyzwalam!

Więźniowie posłusznie wzlatywali jeden po drugim, tworząc prawdziwą masę.

- Leć za nimi Flash! Pokaż im drogę! - krzyknął w uniesieniu do swego przyjaciela.

Flash kiwnął tylko głową i uśmiechnięty podążył na czoło kolumny unoszących się więźniów. Otis stał tak, obserwując pełne pasji oczy ludzi, którym dane było oderwać nogi od ziemi. Radość wypełniła go całkowicie, kiedy ostatnia dusza opuściła rządowy serwer. Nagle poczuł, że jego rana na plecach zamienia się w drewniany krzyż. Anielskie skrzydła jakby przegniłe upadły na kamienną posadzkę.

- Chcesz zapytać dlaczego? - odezwał się wokół niego donośny głos. - Kochałem Anną, a ty ją tak po prostu zabiłeś, bo kiedyś popełniła głupi błąd,.

To mógł być tylko ten chłopak, Kodi, którego zadaniem było podminowanie całego serwera. Będąc pewnym, że chłopak czeka jeszcze na jakieś słowo rzekł:

- Przebacz mu panie, bo nie wie co czyni.

Wewnętrzna radość i to dziwne poczucie o którym zawsze marzył, spłynęło na niego razem z czerwonym słońcem.