Lato miłości

Bomby wybuchały tak często tego lata Jak jakieś awantury Jak napięte nerwy Po prostu wciąż gdzieś wybuchały bomby Bez krzyku W jednej chwili pękali ludzi i znikali Nie powiem Ale jak balony Można się było śmiać Po pierwszym razie, kiedy o bombie się tylko słyszało Ale nie potem Kiedy nagle znikał twój pasażer albo ktoś kto dosłownie sekundę wcześniej stał na przystanku I nawet ci się podobał Wtedy to przestawało być śmieszne i działało na człowieka Niemal bombowo No właśnie Wybuchowo nawet Ja byłam wtedy bezrobotna jak większość tych ludzi tego lata i włóczyłam się często po mieście Dlatego mogłam zobaczyć dokładnie, ile bomby narobiły dziur Nie chodzi o hałas żeby było jasne Bo podczas takiego wybuchu już się niczego nie słyszało Spadało się z powrotem na ławkę, otrzepywało strzępy ciepłego ciała i głuchło na długie minuty To było jak łapanie fajerwerków, mrużenie powiek, klaskanie komuś przed nosem Ze światem się nic nie działo Świat istniał Nie zmieniał kolorów Znikali tylko ludzie I co gorsza dziewczyny Liczyłam straty tego dnia Na cokolwiek się zagapiłam znikało Można było pomyśleć, że sama je wysadzam w powietrze Tych ludzi, kurcze, dziewczyny z zemsty, że nie są moje, domy, sklepy, jedzenie Przesuwałam tylko wzrokiem i to znikało A ludzie nie byli ci sami Zostawała z nich lekka tkanina, poszewka, plaster Wszystko oczywiście zależało od rodzaju skóry, którym dostawało się w twarz Siedziałam na przystanku Prażone orzeszki turlały się jak piłki nożne na szarym boisku Kłody pod nogi, bo gołębie nie mogły ich dostać I nagle podeszła ta babcia W sukience Przysięgam, że dobrze myślałam Jak balon W prążki Miała gruby brzuch i koszyk na owoce Naprawdę pierwszorzędny zeppelin I wtedy wybuchło coś obok Parter domu zwalił się głęboko pod ziemię Widocznie pękli mieszkańcy tego domu No w każdym razie grzmotnął i zrobił się krótszy Babcia sapnęła i usiadła Miałam dzwony w uszach To cisza tak uroczo dudniła Bo po wybuchu był zawsze ten moment zupełnie pustej ciszy Takiego zassania Oczywiście smak gruzu w ustach Na grzywie czerwonawy pył od cegieł Babcia już dawno drzemała Jej stopy były przeżarte przez ziemię i przegryzione przez żółte paznokcie Pachniała starą skórką słoniny i w koszyczku miała chyba jakieś mięso Pewnie jechała do wnuków Tyle miłości w takiej piłce Zagapiłam się na nią i nagle odrzuciło mnie w tył To była jasność Sto razy mówili o tym w Radiu Marii jako o objawieniu albo wniebowstąpieniu Ja nie wiedziałam czy babcia właśnie umarła czy poszła do nieba i wróciła Ale żeby się o tym przekonać wystarczyło powłokę zobaczyć Strzępy babci i sukienki wisiały na barierkach Sandały z urwaną nogą wpadły mi pod nogi Koszyczek wysypał mięso w papierku i różaniec Teraz zrobiło mi się dopiero smutno Byłam jak atomówka Zachodziło słońce Jeszcze miałam jeden autobus, ale zupełnie ogłuchłam od tego wybuchu i nie miałam ochoty się ruszać Ludzie podchodzili Sprawdzali swoje godziny jakieś tam sprawy Wiadomo I nikt nie zobaczył nawet sukienki Siedziałam obok Kopnęłam leciutko ten sandał z nogą, żeby ktoś przydepnął i zauważył Ale ludzie spoglądali tylko na mnie z politowaniem Czego to teraz nie wymyślą Te ofiary terroryzmu Hepening taki w centrum miasta Głupia reklama Po zmroku odzyskałam nieco formę i mogłam wstać z tego przystanku Poszłam do domu Zostawiłam babcię w tych strzępach W końcu to nie był mój pierwszy raz z bombą