Dzień Zwycięstwa

I tak zakończył życie wasz generał, umierający do skutku, przeklinając ostatnie strony wszystkich książek, które kradł przez całe życie. Nawiedzony koszmarną kaczką, w towarzystwie anioła prawdy wtłaczał w siebie bambusowy bimber, wiedząc, że śmiech na wojnie przystoi przegranym poetom, wizjonerom i bohaterom. Przeklęta niech będzie knajpa, gdzie piliśmy wódkę z colą, zamiast wysysać szpik z kości naszych wrogów. A żyła tam Jagna dobra i czysta i chodził do niej Jan kancelista i zabierał ją na łódki, bo nie było wódki. A on tam umierał, śmierć generała, to umiera dziewica- bohater, kto uwierzy w całym Krakowie, mimo ton orderów przypiętych do klapy, do krwi, do końca. Tak, musicie to wiedzieć, będziemy upajać się wyjawianą wam prawdą, ciurkającą powoli wprost z naszych pustych żył do waszych pustych żył. Umiera, chociaż powinien był zdychać dawno, dawno temu w odległej krainie, gdzie za ćwierć funta swej duszy i funta swoich kłaków kupił nam fałszywego Proroka. Podaj mi dłoń, podaj mi rękę, chcę znów pojechać na tamtą czasu pętlę; Generał zawsze płakał. Zawsze płakał za przeszłością. Zawsze wydawało mu się, że dawne cierpienie jest lepsze od obecnego, że w mitycznym "wtedy" cierpienie było młode, niewinne, niemowlęce, dopiero co narodzone z matki swojej i ojca swego. Aż w końcu umiera, tak przegrany, jak tylko można być przegranym- wyświadczyliśmy mu jedyną przysługę, jaką byliśmy w stanie- zdegradowaliśmy i wysłaliśmy w salwie honorowej daleko za purpurowe rzeki.

Nic nie osiągnąłeś, nic nie zrobiłeś, teraz ja cię oskarżam, spalę cię na stosie twoich zasług, szedłeś, szedłeś, ale nie w tą stronę. Nie pytaj, nie szukaj, nie oszukasz mnie nigdy. Szczezłeś sam jeden, kurofune- general, bo nie chciałeś jeść resztek, które dawali ci za bezgraniczne poświęcenie, bo czułeś zbyt wiele, a to był ból nie do zniesienia; wreszcie, bo byłeś zbyt dumnym sukinsynem.

A-mol, A-dur, nylonowe mayones'y. Presto, presto! Królowo, trzeba ją ściąć, królowo pszczół, trzeba mnie ściąć, zażądlić na śmierć, zatruć, zagrzebać, dla dobra roju. Królowo, wiem, że pokładasz we mnie wielkie nadzieje, ale je porzuć, bo spiskuję przeciwko tobie, bo wiem, że cię nigdy nie zastąpię i dlatego poderżnę twoje śliczne gardziołko. Podejdź do mnie bliżej, proszę, chcę dać upust swojej wściekłości, całej żółci, potworności mojego jestestwa. Zniszczę Ciebie- czemu, zapytasz- bo mogę, dla mnie jesteś wszystkim. Wiem, wiem, tak, doskonale wiem- i patrząc w twoje przerażone oczy będę się upajać tą wiedzą- że to nie ty wysłałaś mnie na wojnę bez broni. Nie ty skazałaś na urojenia, ambicje i cały ogrom s-kazań wiszący nade mną, a prawo moralne we mnie, jak bomba z opóźnionym zapłonem. Ale ty wymierzyłaś mi policzek, niechcący.

I taka była twoja wina. I taka też będzie twoja kara.

Cała przyjemność po mojej stronie, lady Makbet, biorę wszystko i umrę pod tym ciężarem.

Ach, opętane śmiercią cyniczne dzieci, biedne sierotki ze zbolałymi serduszkami, egzaltowane panienki w czarnych ciuszkach, przybądźcie z waszych czarnych jak Nightwish mroków dziwnych pokoików w m4. Umarł król, niech żyje król!

Wzywam was na dziady, moje pokrwawione, półzwierzęce pyski. Weźcie sobie świat. Wzywam was na dziady, wzywam was do uległości mojemu rządowi dusz, bo jestem teraz upadłym aniołem prawdy, sklejam błotem jej skrzydła. Nim uwierzę, że nie warto, nim nie nie pójdę spać. Nim następne święto róż zasadzi mnie pomiędzy kolcami klątwy tysiąca dni.

F7, G-dur, F7. Ja też jestem, teraz to wiem, tak mi się zdaję, teraz, gdy oglądam swoją twarz w gazecie. Shine on you crazy diamond, Generale. Jestem tobą, żadnych metafor, trudne słowo. Chciałabym iść do parku, przejść się między drzewami, położyć się na trawie i zgadywać, jakie kształty przybierają chmury. Tak, chciałabym rozmawiać o chmurach. Czuć, jak się rodzę, pozbawiona zaprzeszłości i oficerskiego pieroga. Ale brakuje mi wiary, by nie zawierzyć wiedzy.

Głęboko wierząca, aniele stróżu mój, nie umiem pozbyć się zabobonnych wierzeń, wciąż widząc zamknięte koło fortuny- Tysiąc, tysiąc, tysiąc. Pasjans, poker, tysiąc. Szach, mat. To są słowa człowieka strachu. Generale, zabili cię przyjaciele, pomagając wstać z klęczek, na które rzuciła ciebie nierządnica babilońska. Nie pisz listów na Jeruszalaim przez Babilon, chociaż dochodzą, CO/ Różycki, do rąk własnych, cudzo- łożnic. Kopiąc i gryząc nauczono cię godności, nie po to byś teraz znowu klęczał. Zerwij tą nitkę, nieudolny tkaczu- słyszy szepty z góry lub z dołu.

Jeżeli już wiecie, że to wszystko jest zwyczajnym, ordynarnym kłamstwem, jeśli zaakceptowaliście to i nauczyliście się z tym żyć; Jeżeli ta permanentna nieprawdziwość, błona ułudy na jątrzącej się ranie, stała się waszą zasklepioną muszlą, domkiem raka i Wszystkimi Świętymi nowej wiary;

Zasłużyliśmy sobie, więc, żeby poznać to, co ogólnie, jednostkowo i społecznie, szalenie i cnotliwie nazywa się prawdą, w całej jej rozkoszy. Bo czym innym jest rozkosz, panie Sartre, jak nie przeciwległym biegunem cierpienia, panie Sienkiewicz, spazmami Azji Tuchajbejowicza zdychającego na palu.

4.

Dzień zwycięstwa

Zbawienia

Bez dłubania w ranach

Smarkania w kartki z przemówieniami

Odkażeni, odurzeni

Uderzeni

Pięścią Matki Polki

(którą opisali asystenci prezesów firm w swych czarnych donosach

Dziennikarze aktorzy i alfonsi)

Bóghonorojczyźnianej dziewicy

W rozkroku 180 stopni

Moja Matko Europo

Puszczasz się za bardzo na lewo i prawo

A nasze potomstwo już opuszcza groty

By żyć tak

Jak obie nie chciałybyśmy

By żyli.

Widzisz?

Wychowaliśmy sobie państwo prawej, sprawiedliwej, śmierdzącej, faszyzującej konserwy. Wcześniej wychowaliśmy na własnym łonie wrzask o święte prawo do własnej macicy i olewanie systemu, który nas żywi i mazanie po billboardach, a wcześniej towarzyskie agencje reklamowe; i te bękarty billboardy. Chcemy zmieniać świat, bo wydaje się to nam łatwiejsze niż zaspokojenie naszej podstawowej potrzeby spokoju, bliskości i miłości. Mówię ci to dziś, Generale, listem otwartym, każdy romantyk był samotny, ale ty przegiąłeś pałę. Ilu ludzi opuściłeś, nim inni opuścili ciebie? Póki ich potrzebowałeś, potrafiłeś stać się idolem, matecznikiem,a byłeś tylko pajęczą siecią.

Tak naprawdę nie chciałabym mieć pretensji do Światabogaludzi. Sądzę, że te moje pretensje są właściwie rodzajem astmy oskrzelowej, która nie pozwala mi głęboko odetchnąć- tak, by dotlenić sumienie. I dlatego boli mnie mięsień gładki serca. Za mocno się kurczy, robi to cały czas, nie mogąc przyjąć do siebie tej wszechogarniającej miłości bliźniego.

Ty, Generale, który pisałeś, wracając z odwyku tak słaby, że uśmiech stanowił dla ciebie mękę ( czy tylko dlatego?);

pisałeś:

"Każda chwila i każdy kolejny rok to setki najwspanialszych w moim życiu momentów. Zastępowane wciąż nowymi są mi pociechą, kiedy płaczę, bólem, kiedy zdaję sobie sprawę, że są kłamstwem.

Letnia noc powrotu zwróciłaby mnie niebu.

Najważniejsze, żeby wiedzieć, że czeka nas jeszcze Wszystko. Nieustannie proszę Boga o tyle radości i cierpienia, ile jestem w stanie znieść.

Czeka nas droga bólu, cierpienia, wiary, nadziei i miłości.

Miłość to droga bólu, cierpienia, wiary, nadziei i odwagi.

Odwaga jest drogą bohaterów."

Tak, zdychający w glorii i chwale herosie zamkniętych zewsząd labiryntów, o twarzy starucha i sercu embrionu. Zdaj sobie sprawę, że pokonałeś świat, po czym powiesiłeś się na stryczku własnych uprzedzeń i ograniczeń. Po latach dowiedziałeś się rzeczy fundamentalnych- jak słuchać milczących i jak kazać im mówić. Właściwie nie musieli werbalizować swoich lęków, pasji, nie musieli mówić o sobie, o innych, ani przekazywać informacji. Czytałeś ich jak otwarte księgi: kiedy jąkali się, mrużyli oczy, odwracali głowy, poprawiali okulary, szukali twojego wzroku, bądź chcieli go zgubić. Twojego wzroku, którego się bali, tak jak Dorian Gray bał się patrzeć na swój piekielny portret. Generale, byłeś portretem Doriana Graya, byłeś studnią i wahadłem, byłeś też tym nieszczęsnym dandysem i więźniem zamkniętym w otchłani Poego.

Och, jakże żal mi cię było, gdy umierałeś, gdy marnowały się takie zdolności. Zawsze, Herr General, znalazł się człowiek, którego nie chciałeś odkodować. I zawsze on był kolejnym gwoździem do twojej trumny. Budowałeś mosty między ludźmi, a oni nie umieli tego uszanować. Zostawili cię samego, byś utopił się w rzece pragnień. Zrozumiałeś? Zrozumiesz to kiedyś?

Stadne instynkty. Nie jestem przecież zwierzęciem, gdzie jestem, kim jestem, jestem? Moim zachowaniem kierują instynkty, mimo, że opuściłam rój. Opuściłam rój?