Dźwięki, kolory, piłka.

Wali piłką pomarańczową w beton. Kozłuje. Między nogami. Bum, bum. Palę na chodniku. Przez dym piłka szumi waleniem. Pomarańczowa szybka plama wycina zygzaki w niebieskim niebie. Zgięta ręka, prosta, nadgarstek, szybko. Rzuca do kosza. Długi łuk, tak jak wędruje słońce po niebie. Metalowe dźwięki obręcz czerwona wydaje. Pomarańcz obija się o czerwień. Kula w okrąg. Łup, łup, łup. Chlup. Ten siateczkowy świst, przez białą kratkę napiętą spada. Wali o ziemie. Raz, przerwa dłuższa. Dwa, przerwa krótsza. Trzy, krótka. Czterypięćsześćstukstukwibracja. Kręgosłup się chyli. Plask, dziesięć palców  w pomarańcz. Śmieje się, prostuje. Obrót przez lewą nogę, prawa kauczukiem po betonie piskiem się ślizga. Wyskakuje składając obie. Ściągnięte stopy, kolana zapadłe lekko. W jedną prostą, pionową linię. Znów rzut. Włosy zostają w powietrzu, gdy opada. Najpierw palce jak igły, stopniowo stopy przyklejają się do betonu. Od paznokci do pięt.  Wszystko szybko. Twarz czerwona, rozgrzana. Słońce jak strzały. Na wprost. Niektóre promienie kończą się na uszach, a inne ślizgają na włosach. Trampkujesz krok za krok wzdłuż światła. Nie widzę pod słońce i dostaję w głowę. Spadła z nieba. Zapomniałem się.