Jedyne co wiem to ja. (opowiadanie)

  To jest doba komputerów i przeżółkłych liści akantu. Kolumna Zygmunta nadal podtrzymuje zanieczyszczony spalinami firmament. Starówka nadal jest komunistyczną dekoracją teatralną. To jest doba ludzi samotnych, których kusi bardzo, gdy sprawdzają swoje mejle, ikonka „pomoc" w prawym górnym rogu ekranu. Doba ludzi logujących i wyloguwujących się. Rozlanych kałuży z nutką olejowej ultramaryny i miodowych ciuszków. Panów Smutów i pań Zabaw. Szafki nadal tylko są czerwonymi prostopadłościanami, krzesła mają cztery nogi, a muzyka to tylko 320 kb na sekundę. Koła samochodów nadal okrągłe, a częstotliwość przecinków w literaturze zawsze stała. Seks na zasadzie: Skarbie, idziemy do łóżka? Okey skarbie idziemy. Okey, kochanie. Trójwymiarowe porno. Papierosy mają osiemdziesiąt trzy milimetry, a ludzie wymyślają wzory na orgazm. Dwiema nogami chodzę po chodniku, 24 zębami mielę gumę i zawsze tylko jeden paznokieć wbija się w palec u stopy. Pięć tysięcy osiemset czterdzieści dwa pocałunki do odżałowania. To jest doba kondensacji i dat ważności, plastikowego tlenu i super wytrzymałych prezerwatyw. Metek mejd in świat na karkach. Szybsze od światła samochody wiozące wszędzie i czerwone nieprzydatne koła ratunkowe na łodziach. Wylukrowane ćwierkające królowe w metrze: Czy ty wiesz, że? No co ty, wiem. Wycinamy puszcze amazońską, bo nie chcemy już oddychać. Nie możemy sobie dać ze sobą rady. Wyrżneliśmy Żydów, wyrżneliśmy wieloryby, teraz z nudów wyżynamy własne ja. Serca na baterie alkaiczne bez możliwości doładowania. Djurex kompani nie musi się bać o wypłacanie odszkodowań, mogliby robić kondomy z papieru, a i tak nie przeszłaby przez nie nasza plastikowa sperma. Pompy hydrauliczne na baterie walą w tempie 80 na minute. Spojrzenia w tramwaju mówią: e-nie-podrywaj-mnie-jestem-lesbijka-bo-tak-chce. Przystanki powinny się nazywać: Blisko, Dalej, Daleko, W chuj daleko, ciekawe tylko, który byłby na żądanie. Ciekawe czy Bóg chodzi na dziwki, wszystko za pieniądze, ciekawe ile on zarabia na tym swoim kreowaniu i rządzeniu. Kreujesz plastik z gliny, nawet nie mamy właściwości ciepłoprzewodnictwa. Słyszę jak mi trybiki chodzą za uchem, i jak głośno chodzi nienaoliwiony staw w kolanie. Na swój obraz i podobieństwo? Plastik nie do ogarnięcia, wszechmoc maszynerii, uczuciowość popcornu, dusza supermarket. Trzask, pękają idee i autorytety, zjedliśmy je w Mc Donaldzie jako zestaw MakSystemWartości, a teraz leżymy koło kibla i rzygamy na odległość. Jestem kupą mięsa, chłodzę się potem, zapładniam fiutem, wydalam dupą. Jestem mięsem z odruchami. Jezus też musiał srać, a może nie? Muszę się spytać jakiegoś księdza. Teraz wiem, że jedyne co wiem to ja.