tak zwana Żelazna część V

Kiedy jesteś jedyną istotą żywą w swoim mieszkaniu zaczynają nachodzić cię rozmaite refleksje.

 Doszukujesz się w sobie jakiegoś nadnaturalnego skrzywienia moralnego, kalectw emocjonalnych i  wszelkich ponad proporcji ważących twoje losy.

Z drugiej strony masz silne poczucie indywidualizacji i autarkii.

Płynie w twoich myślach pozornie ukryta fala wyjątkowości.

Wmawiasz sobie, że to twój najbardziej świadomy z możliwych wybór.

 Jesteś człowiekiem niezależnym, samodzielnym, umiejącym sobie poradzić w każdej sytuacji i nie potrzebujesz ludzi do egzystowania.

 Nie chcesz dzielić z kimś swojej przestrzeni, swoich myśli i poglądów.

 Nie chcesz poodbijanych na szklankach obcych linii papilarnych, obcych ręczników w łazience, obcych butów w korytarzu .

Upijasz się ze swoim wirtualnym przyjacielem, wznosząc toasty do monitora. Za życie, za samowystarczalność, za przyszłość.

Rozmawiasz ze swoimi ukochanymi twórcami.

Wychodzisz na papierosa z Kapuścińskim, Nietschem, Herbertem w twardych oprawach.

Zachęcająco uśmiechasz się do zadrukowanych stron i do perspektywicznego widoku z balkonu.

 Joanna wcale nie odbiega od tej tendencyjnej charakterystyki.

 Dodaje nawet do niej pewne elementy.

Na przykład zaczyna sprzątać mieszkanie.

 Z empetrójką na uszach poddaje się fascynującej przyjemności odkurzania, przekładania z miejsca na miejsce, zerkania z sentymentem na zbierane nie wiadomo po co przedmioty.

Joanna nigdy nie płacze. Jest przecież zbyt dorosłą, zbyt silną i zbyt opanowaną kobietą.

 Czasem tylko poddaje się melancholii, do której się nie przyznaje.

Wychodzi wtedy w koszuli nocnej przez balkon i niezręcznie wspina się na dach.

Mrugając oczami udaje deszcz. Przyjemny deszcz okalający twarz.

Ach tak gwiazdy. Gwiazdy współgrają z wyjącymi do księżyca psami przypieczętowując noc.

Głowa Joanny ląduje do góry dnem. Tym drugim dnem.

 Z okna na drugim piętrze płynie buddyjska czakra ...