tak zwana Żelazna część VIII

Biały kruk na stałe zagnieździł się gdzieś w zakamarkach chłonnego umysłu Joanny.

Często dawał o sobie znać trzepotem rozłożystych skrzydeł, pojawiając się pomiędzy snami i w złudzeniach dostrzeganych za oknem.

 A może to nie były złudzenia? Nie, niemożliwe. Podstawa to nie wierzyć w żadne znaki. Znaki są wytworem umysłu. Nie rzeczywistością. Na pewno nie. Niektórzy mają nawyk bezwiednego rysowania na czymkolwiek podczas rozmowy telefonicznej. Ty też?

U Joanny rysowane zazwyczaj absurdalne wizje zminimalizowanej rzeczywistości przybrały teraz postać kruka. Prześladowca o pięknym upierzeniu pojawiał się na każdym wolnym skrawku kartki.

Być może uznanie tego za znak, zrządzenie losu nie byłoby błędem.

 Jednakże Joanna jako typowa antagonistka zignorowała pojawiające się notorycznie stworzenie wracając do czynności ważniejszych.

Tymczasem nad miastem zawisły spóźnione zimowe chmury obsypując przechodniów lekkimi płatkami śniegu.

  W okolicach Żelaznej czarne koty przestały przynosić pecha szukając resztek ludzkich dóbr doczesnych na śmietnikach.

 Szedł tamtędy. Na jego twarzy widniał lekki uśmiech marzyciela.

W oczach nawet z dystansu można było dostrzec nutkę rozkojarzenia.

 W rękach niósł przyziemne obłoki. Ich przestarzała struktura błagała bezgłośnie o natychmiastową renowację.

Mimo to mężczyzna wydawał się być szczęśliwy, jakby oczekiwał czegoś niesamowitego. Jakby czuł się zobligowany do obwieszczenia zmarzniętemu społeczeństwu, że oto nadchodzi nienumerowany cud świata.

Joanna odłożyła Panią Jeziora z mocnym postanowieniem zajęcia się racjonalnymi i pożytecznymi rzeczami.

Właśnie miała przystąpić do wyrzucania niepotrzebnych, trzymanych z sentymentu przedmiotów, gdy usłyszała ciche, lecz stanowcze pukanie do drzwi.

Postanowiła udawać, że jej nie ma, jednak pukanie nie ustawało, jak gdyby ktoś wyczuwał jej obecność.

Zrezygnowana, otworzyła je szybkim ruchem.

Oczekiwanie i zarazem zniecierpliwienie malujące się na jej twarzy ustąpiło po chwili miejsca zupełnej konsternacji.

Przed drzwiami stał mężczyzna z uśmiechem pełnym nadziei małego chłopca. Tonem jakim zazwyczaj mówi się „dzień dobry" powiedział:

-Chciałbym jeszcze raz pobujać w obłokach.

Ach tak.

Pięć godzin później pewien chrząszcz, żywiący się w normalnych warunkach drewnem, nabrał zwyczaju przegryzania ołowianych osłon przewodów telefonicznych, co w przypadku skroplenia się na kablu pary wodnej prowadzi do spięć. Śnieg powoli przestawał padać ...