Dytyramb (opowiadanie)

  Święto mokrego dyngusa, fallusa. Żarówka przepalona, dupa wypięta. Wielkie Dionizje w zadymionej norze. Ciężkie oczy, ciężkie światło. Się łajdaczę, się gżę. Dwie nogi jakieś, białe. Na ogień naftę, wypełniam się. Semi-Sweet red wine. Z toskańskich nagrzanych winnic. Jak ciała spalone, bryza znad Adriatyku. Wgłębić się w satysfakcję, na haczyk nadziać. Wenus z Urbino, Afrodyta Knidyjska, kurwa chuj. Rajskie ogrody, błękitne ptaki, uwolnić, wypuścić. Być mężczyzną, nogi Wenus, kredowe, zadrapać, za pas wziąć. Ciach, ciach, i już. Cud miłości, piękno, nowe życie od boga. Pot i sperma. Później ulice długie, słońce wstaje, to znowu nowy dzień, to nowa szansa, dla ciebie szansa, twoja szansa. Masa szans, w święta w domu, w konfesjonale, przy niej, szansa. Wolna wola, szansa. Szansa szumi, syczy, żąda. Ale, ile szans tyle też nocy. Z diabłem w nozdrzach, samotna pielgrzymka do źródła ciemności. Rozpływanie się w tej pradawnej energii, która każe rosnąć roślinom, pchać wodę rzekom, wyrastać włosom, zwiedzać ciało kobiece. Leżę i oś przeze mnie, przez gwiazdę polarną. Anioły śpiewające, koncentryczne kręgi, rozświetlenia, wypogodzenia, karuzela, śmigłowiec, F-16. Dla radarów niewykrywalny. Ciało wygięte, zimne kafeleki. Nie modlę się, bo się nie boję, nie wierzę, bo nie ma po co. Życie, dionizje, święto nabrzmiałego, mokrego dyngusa, fallusa. W chórze dytyramb śpiewam, pod niebiosa, pod ziemię. Chwalę. Alleluja, Alleluja, pogodnych, wesołych świąt w rodzinnej atmosferze. Spokojnych, zdrowia życzę. „Wesołej jajówy, we wnętrzu parówy", na cipce wianek, uśmiechów bez liku. Z dziurą w sercu, zamykam się w skorupę, przekręcam na plecy, macham nóżkami, rączkami, uśmiecham się, wystawiam jęzor. Dyndam, dyndam, dyndam. Gzić się, gżę się, gzisz się. Dyndam, dyndam, dyndam. Jest ok.