cykl rozregulowany część XV

Zaczynały nam cierpnąć myśli i ciała.

Za chwilę mieliśmy zostać zmiażdżeni przez antagonistyczne elementy dwóch światów. Czuliśmy zatem wielki entuzjazm i przyprawiające o dreszcze podekscytowanie.

Zaczęliśmy czuć...

Obudziłam się na podłodze w salonie.

Strużka krwi ściekająca po policzku zostawiła imponującą, retro awangardową kompozycję na zdeptanym parkiecie.

 Idealnie dopasowała się do koloru sofy.

Woda utleniona, głowa, policzek, woda utleniona.

Biegnę do łazienki w poszukiwaniu kojącej H2O2.

Powinna być w szafce z perfumami.

Wypijam mydło w płynie.

Istotny jest tutaj zapach.

Mniej istotny smak.

Mikroelementy. Makroelementy.

Istotny jest tutaj...

Co do cholery...?

Niedoszły Czarodziej płuczący twarz wodą z mojego kranu.

 Z mojej umywalki. W mojej łazience.

Można się przyzwyczaić. Po pewnym czasie.

 Nie próbuję już nawet odgadywać co jest złudzeniem, a co nie.

Nie mam pojęcia jak powinno się tęsknić.

Za wszystkimi ciepłymi swetrami, za rozmowami niebieskimi...

Wracam do salonu, stwierdzając, że woda utleniona nie jest mi już potrzebna.

-Właściwie nie mam zwyczaju topić smutku w procentach. A może nie jestem wystarczająco smutny? Dlatego topię. Jedyne wyjście.

W moim mieszkaniu. Tak, można się przyzwyczaić.

Chyba zacznę słodzić kawę.

-W tym świetle masz turkusowe oczy. Takie lepsze...Przyszedłem z naiwną wiarą, że nie jestem taki jak inni. Etap pisemny skończony. Etapu finałowego nie będzie, tak mi powiedziano.

Nie przeze mnie. Ciasteczka z melisą, grzanki z melisą, wino z melisą, czerwony barszcz. Intensywniej. Żyj intensywniej. Nie jestem pieprzoną psychoterapeutką. Budyń waniliowy z melisą.

-Szukałem jedynie odpowiedzi. Znalazłem ciebie i jest to twoja wina. Tylko i wyłącznie.

Nie płakałam kiedy uderzałeś mnie milczeniem. Mam od tego niebo, zatrudnione na pół etatu.

Chmiel na bezsenność, a sen na bezmiłość.

-Mimo wszystko chciałbym cię przeprosić. Za brak ideałów.

 Wybacz nie będę się rzucać po ścianach, wyrywać włosów z głowy. Nie przefarbuję się na czarno. Błękitna czerń. Zalegalizuję szczęście. Miałam rację.

-To ja poczekam na zewnątrz. Do soboty.

Drzewa namalowane na ścianie zamknęły się w paraboli wczorajszych uniesień. Ludzie mogli zacząć cieszyć się z awansów, lepszych pralek i zwolnień z pracy. Dzieciom wyrzynały się pierwsze fioletowe zęby. Psychodeliczni kierowcy ciężarówek przebijali opony podniebnym taksówkom. Z nieba nadal spadały ogromne pączki i nowe rodzaje alergii. Pani Teresa zablokowała sobie kartę sim, ponieważ zapomniała kodu pin i próbowała użyć systemu losowego. Jej rodzina ciągle była szczęśliwa. Wszystko i Jedno zostali parą. To było miliony lat temu. Pan Jasnowłosy odwiedził mnie jeszcze kilka razy, ironizując ironię losu i robiąc literówki w prozaicznych czynnościach.

Wszelkie podobieństwo do prawdziwych osób i zdarzeń jest przypadkowe.