poranne dywagacje część I

    Znów wstałam rano przed wszystkimi. Taki mój poranny rytuał. Lubię, gdy dom śpi.
    Mój dom, moja enklawa. Cisza i świeża kawa, spokojny oddech moich chłopców. Cenię sobie tę chwilę niezmąconego spokoju. Dziś znów zamiast wiosny była szarówka za oknem, liczyłam na poranne promyki, takie jasne otrzeźwienie krótkiego spania. Niestety, nie tym razem. Zawsze wyglądam na świat, sprawdzam czy nic się nie zmieniło od wczoraj. Zwykle jest tak samo, czasem tylko jakiś ptak siedzi na gałęzi sosny spod okna. To drzewo ma za długie gałęzie, czasami puka w szybę mojej sypialni.

Trzeba będzie z tym zrobić porządek to takie wiosenne postanowienie coroczne, potem zostaje zapomniane a ona stuka dalej. Czasem się zastanawiam czy ze mną zamieszka.
    To zabawne, według horoskopu celtyckiego jestem sosną. Właściwie nie myślałam o tym, że mogłaby być przykładowo moją kuzynką. Jutro spojrzę na nią inaczej. Może powinnam zapytać jak się czuje? Nie jestem przekonana, co na to sąsiedzi? Dam im szansę powiedzieć zwariowała. Ciekawe, co by zrobili, patrzyli rano na mnie ze zdziwieniem, czy może przytakiwali radośnie?

    Mogłabym ich zapytać co sądzą o nowym członku mojej rodziny, wyobrażam sobie ich konsternację i moje ubawienie. Lubię sobie wyobrażać, to bywa twórcze. No choćby z tymi sąsiadami.
    Wyobrażam sobie wszystkowiedząca doktorową, szepczącą dalszym współmieszkańcom ta spod jedenastki jest niespełna rozumu, z drzewem gada. Gdybym mówiła do psa, nie byłoby sensacji, ale... nie to. Co to to nie. Za dużo jak na jej drobnomieszczańskie doświadczenie. No bo kto gada z przyrodą, zwykle szaleniec, czasem poeta.
    A przecież ona nie wie, nie zna mojej tajemnicy. Aż się dziwię, jak to się stało. Takie przeoczenie... Chyba zbyt często biegnę rano do pracy, by zdążyła zrobić mi RTG i prześwietlić mnie na wylot. Grzecznie mówię dzień dobry i spieszę się, bo zwykle jestem spóźniona przez celebrowanie tych moich poranków.
    Ciągle sobie obiecuję, że z tym skończę, ale one dają mi energię na cały dzień, dlatego znów pójdę, z mokrą głową do pracy. Dziwne, że jeszcze się od tego nie rozchorowałam...