Psychicznie Głowa Chora. (opowiadanie)

Mówiłaś mi i chciałaś, żebym wierzył. Że z gwiazd jesteśmy, a na pewno Ty i Ja, bo jak sobie patrzysz jak świecimy razem to wiesz, że musimy być z gwiazd.

Dla mnie..

Powiem! Dla mnie to było jakby kolcami kłucie.

Kłułaś mnie tym kolcem.

Permanentnie.

Różyczką kazałaś się nazywać. Gwiazdeczką.

I wiesz co kochałem. Ale nie mogłem mówić kocham, bo gwiazd się nie kocha, Gwiazdy się podziwia.

Tak mówiłaś.

Jestem strasznie naiwny i Ty o tym wiedziałaś. Wiedziałaś, że ja bym chciał być tą Gwiazdą, którą ktoś mógłby podziwiać. Brakowało mi podziwu i prosiłem ciebie, żebyś kiedyś zechciała mi powiedzieć, że jestem dla Ciebie ważny. Chciałem być dla ciebie kimś ważnym, kimkolwiek, ale ważnym.

Mogłaś mówić do mnie wszystko.

I mówiłaś śmiało, wykorzystując mój dar słuchania. A ja Ciebie podobno nie słuchałem.

Słuchałem ciebie przez palce, wolałem twoje jadowite słowa przepuszczać przez sieci.

Marzyłem o filtrze na Twoje słowa. Nie mogłem słuchać tych twoich genialnych przemów, które podobno były mądre.

Podobno dla mnie za mądre.

A

Z

Moich

Ust

Tylko

Bełkot

Się

Sączył

I śmiałaś się ze mnie, że zjadam głoski, że mówię za szybko i nie otwieram ust do końca, że śmiem w TWOIM WIELCE WYSUBLIMOWANYM TOWARZYSTWIE wierzyć w boskość Boga.

Śmiałaś się, że jestem młody, a młodym reformistą jestem.

Byłaś stara i wyznawałaś rewolucję i rewolucję przeżywałem z tobą każdego dnia.

Dzień w dzień nową rewolucję we mnie próbowałaś przeprowadzić. Męczyłem się, o to nie spytałaś, kiedy powiedziałaś, że się ze mną męczysz, że jestem kapeluszem, który ciebie zamyka, nie pozwala iść dalej i ciąży.

Wiesz co?

MOJETYKOCHANIE?

przeprosiłem ciebie, a potem i siebie przeprosiłem.

Ze łzami jesień się zaczyna.

Uwielbiałem zapach twojego mieszkania.

Pachniało werniksem, farbami, dym papierosów unosił się w całym mieszkaniu, hebanowa, ciężka szafa stała, zakurzona książkami, które podziwiałem.

Podziwiałem, że tyle przeczytałaś i zabierałem jedną książkę dziennie i ją całowałem.

ty trzymałaś ją wcześniej.

A Ja kochałem tę książkę, za twoje dłonie, które kochałem.

kochałem jak całą ciebie.

Obserwowałem, jak naga, cała w farbach krzątasz się po tym twoim ciemnym mieszkaniu.

Ucząc mnie.

Tłumacząc.

Wyjaśniając.

Mówiąc.

I wiesz co.

I łza mi spływa po prostu.

Taka jedna łza, jakbym to nie ja płakał, ale ktoś i ona spływa. I leci. Oddala się w inny przestrzenioczas. Ucieka, jak te zapachy i twoje piękne ciało, które chciałem mieć każdego dnia dla siebie tylko. Ta łza, spływa, gdy za oknem słońce już świeci i październik minął, dawno minął. Dym z ust moich wylatuje i unosi tę łzę z oka w stronę niewiadomą, dla Gwiazd.

Bo ta łza deszczowa płynie, gdzieś, w dal daleką i znika, by zniknąć i już mi do oka nie wpaść z powrotem.

Bo nie chcę by wrócił strach i smutek deszczowy.

Ja byłem nagi i niewinny stojący przed tobą, stałem ja,

Nagi I Niewinny.