Fragmenty z zapisków na drzwiach

Zaglądam przez dziurkę. Ale nie od klucza. Na blado-beżowej posadzce tańczy kurz. Jeszcze nie posprzątali. Z głębi korytarza dobiegają odgłosy śmiechu i płaczu na zmianę. Jest mi tutaj dobrze. Tak dobrze, że aż ta wszechobecna biel zaczyna świecić kolorami. Ściany w moim pokoju nie są już białe i puste. Ta, przy której stoi moje łóżko jest błękitna. Zupełnie jak jabłka, które zbieram w ogrodzie, gdy wypuszczają mnie na dziesięciominutowy spacer dookoła budynku. Pozostałe ściany są czerwone. Jak mięso którym mnie karmią lub pastylki, które każą mi łykać.

senne dni w takiej ciszy, gdy już dawno śnieg zasypał okna

Ta dziurka jest bardzo mała, ale i tak wszystko widzę. Tu białe kitle, tam białe kitle.
Nie odwiedzasz mnie ostatnio. Dlaczego? Twoje wizyty pomagają mi. Moje serce rośnie, jest wtedy tak ogromne, że pokój jest dla niego za mały! Może Ty ciągle jeszcze zapisujesz te filozoficzne dyrdymały na wnętrzach dłoni napotkanych ludzi? Może jeszcze nadal ślepo wpatrujesz się w noc, a potem jak krew spływa z Ciebie na te wszystkie śmiesznie kartki pomiętego papieru Twoja pseudo poezja? Może jeszcze nadal nadajesz imiona wszystkim kwiatom, drzewom i chmurom, które wydadzą Ci się dziwnie znajome? Ta podłoga, ściany, sufit, wyją z tęsknoty razem ze mną. 

tutaj ja, z drugiej strony Ty, bądź przy mnie aż do końca.

Na końcu korytarza, po prawej stronie jest wielki biały blat. Tam moglibyśmy się kochać tak, abym mogła wyryć to paznokciami na kratach w oknach i uczyć się na pamięć przez wszystkie następne samotne noce.

Wieczory przepełnia mi modlitwa. Modlitwa o wiarę. Stukam zębami, jak różańcem. A rano, gdy się obudzę, patrzę na biały sufit i myślę że jestem w niebie.
A potem zaglądam przez dziurkę.
W której powinna być klamka.