część kolejna.

Zadymiona berlińska knajpa przywitała mnie już w progu dymem. Muzyka techno obijała się o ściany i dochodziła uszu spragnionych, nocnych podróżników. Stanąłem jak wryty. Dym, który okalał oazę alkoholu, wgryzał mi się w oczy jakby próbując dostać się do mojego mózgu. Mojego mózgu zniszczonego przez dzień ten cały, przez to co mnie otacza. Za dużo widzącego pół mężczyznę, pół robaka. Bo daje w palnik i robaka zalewam, więc została mnie tylko połowa męska, bo pieprze się z łapą. Moja dozgonna wdzięczność dla niej nie zna granic. Moja ty łapo piękna i męska. Łapo wspaniale pracująca na pełnych obrotach. Kochać mnie nie musisz. A ja tylko wdzięczny jestem. Moja heluniu- łapuniu. Łodyżka Piękna Wspaniała Lilii, ta moja. To też było zwierzę seksualne. Jest wciąż, ale nie ze mną.

Oj lubiła, gdy spocony i ogorzały wchodziłem. Rzucała się na mnie i bez słów kazała zdejmować nachy. Lubiłem ten chamski seks z MOJĄ LILII PIĘKNĄ ŁODYŻKĄ.

Trochę spelunowe myśli napadły mój nieświeży umysł, wyjąłem papierosy, zamówiłem piwo po polsku, zapaliłem papierosa, pociągnąłem łyk świeżego piwa i przeżywałem reinkarnację mojego ciała. Mojego starego ducha, moją duszę smutną, spracowaną, rozpoczynało, powoli, okalać nowe ciało. W młodym ciele stary duch. Lecz ciało młode, jak wątroba silne, niezniszczalne i wspaniałe obiecywało duszy mojej odrodzenie.

Renesans.

Siedziałem w samym środku sali. Popełniłem więc oczywisty błąd. Samotna osoba, w knajpie takiej jak ta mordowania, powinna zajmować miejsca kątowe, ażeby w przypadku ataku ograniczyć pole bitwy knajpowej. Ja jednak. Stary, polski, Żyd w każdym razie, nie planowałem na dzisiaj żadnych, mniej lub bardziej, nieciekawych sytuacji związanych z wartością stricte siłową. Dzisiaj pragnąłem stać się zwykłym inteligentem i myśleć o uzdrowieniu fabryk, mieszkań plugawych, wierzyć w utylitaryzm i kontestować typowe dla obsranych mieszczuchów agresywne zachowania. Wyrobiony rzecz jasna łeb mam. Jak z główki przypieprzę pieprzonym Niemcom, to im się łby schowają do skorup. I nie wyjdą. Wyjdą nie. Wyjdą, ale nie oni.

Te Niemcy. Ci Niemcy.

Tak mniej więcej prezentuje się stan rzeczy na dzień dzisiejszy. Jeszcze ze dwa piwka wypiję trzy, później kopnę się do budki telefonicznej. I spać pójdę. Znużony będąc dniem całym i nocami pociągowymi. Prześpię się w pięknym domku pod Berlinem. W domku z zielonym ogrodem, drzewami kasztanowymi, które dojrzewać wkrótce powinny. Będę spał we wspaniałej czystej pościeli, pościeli białej, aksamitnej, wspaniałej. Znużony moją wędrówką przez całą Polskę. Odespać muszę ten straszny dzień przedwczorajszy warszawski na ulicy Chmielnej. Chmielnej pełnej gap bogatych. Pełnej gzymsików, frajerów z miasta.

Sen zmorzy uczciwego po wielu próbach i nieosiągniętych sukcesach. W śniegu snu zanurzonym być. Odpływać ospale od oddalającego się brzegu, znikać, gdzieś w tej hiperprzestrzeni niezauważonym przez ludzi. Na księżycu, jak Twardowski i z wędką zasiąść.

I rozmawiać.

Dni całe piękne rozmawiać o pięknie.