Sirkka cz. 1

Cichy szum wiatru pobudzał wszystkie zmysły Diamond. Słodki zapach bzu dawał poczucia bezgranicznego bezpieczeństwa, będącego ogromną ulgą po wielu miesiącach nieustannego niepokoju o życie swoje i istoty. Jedwabne źdźbła trawy pieściły zmęczone stopy, błękitne spojrzenie inteligentnych oczu gładziło otoczenie. Las spał, przykryty czernią nocy. Przez ciało kobiety przebiegł zimny dreszcz. Odwróciła się napięcie gotowa na wszystko. To tylko złudzenie, pomyślała nie napotykając niczego niepokojącego. Trwała w bezruchu długą chwilę, a gdy nic się nie stało , odetchnęła z ulgą. Przedwcześnie jednak . W głowie zaszemrał znajomy głosik, przypominający odgłos górskiego strumyka.

- Już czas…

Diamond obudziła się w ogromnych bólach. Machinalnie przesunęła palcami wzdłuż zaokrąglonego brzucha. Tak, pomyślała, faktycznie nadszedł już czas.



Karol był drwalem. Jego wkład w handel w miasteczku był najistotniejszy. Tak twierdził on i jego żona, a to wystarczało , by własny zawód napawał go dumą. Codziennie wyjeżdżał daleko w las , wyszukiwał i ścinał drzewa na opał dla wszystkich rodzin w miasteczku. Dziś Karol zapuścił się dalej w puszcze niż kiedykolwiek. Nie martwił się zbytnio- znał przecież drogę powrotną , a poznaje przecież całkiem nowy kawałek świata. Mężczyzna rzadko opuszczał rodzinne strony. Był zdania , że to co ma, co wie, co robi wystarczy mu w zupełności i nie musi szukać przygód w odległych krainach. Pogwizdywał wesoło trzymając w silnych dłoniach wodze wozu. Przed nim kołysał się zad wielkiego gniadego konia o znudzonym życiem spojrzeniu. Zastanawiał się chwilę co za posiłek zastanie w domu gdy już wróci po dniu ciężkiej pracy. Ponieważ jego żona nie jest najlepszą kucharką , pomyślał cierpko, że znów będzie musiał zjeść jakieś świństwo i udawać , że mu smakuje. Z zamyślenia wyrwał go płacz dziecka. Zdziwiony , że ktokolwiek wybrał się z maluchem do lasu, zsiadł z wozu i ruszył pieszo w stronę, z której dochodził dźwięk. Gdy szedł coraz dalej, każdy krok przynosił mu nowe obawy. Dochodząc do zwalonego drzewa, miał pewność, że po drugiej jego stronie znajdzie małą przyczynę, wielkiego hałasu w puszczy. Silne dłonie oparły się o powalony konar i Karol przeskoczył sprawnie na drugą stronę. Opadł na kolana , przysunął twarz do ziemi i zajrzał pod spód. Zobaczył niemowlę owinięte w szmaty. Mimo , iż spodziewał się tego widoku, to i tak wstrząsnął nim fakt, że ktoś mógł postąpić tak nieodpowiedzialnie. Czy ktoś porzucił to maleństwo? Wysunął dziecko spod pnia i przez chwilę wydawało mu się, że między drzewami mignęła jakaś sylwetka, ale nie miał czasu się nad tym zastanawiać. Zaczął sprawdzać czy małemu człowieczkowi nic się nie stało i ku jego uldze było całkowicie zdrowe… Całkowicie? Karol nie był pewien, czy szkarłatne oczy nie są przypadkiem objawem jakiejś choroby…