Problemy zwyczajnego stwórcy (1. fragment)

Krótkie spojrzenie wstecz

Nareszcie mogłem wyjąć ją z plastikowej siateczki i położyć na stole. Nareszcie mogłem rozsiąść się na kanapie, złapać dłuższy oddech, zapalić ze spokojem papierosa, strzepnąć łupież z ramienia, spojrzeć raz jeszcze na jej tytuł. Tytuł, który sprawił, że musiałem wejść w posiadanie tej książki. To musiałem-wejść-w-posiadanie nie było takie straszne, w końcu kosztowała zaledwie 9,99. Gdy ją zobaczyłem, coś we mnie zawrzało, krew szybciej zaczęła krążyć w żyłach. Miałem wrażenie, że w moją stronę zmierzają jakieś nieznane żadnym legendom siły. Czarne, białe, wąsate…

Musiałem potraktować tę sytuację, jak scenę z filmu sensacyjnego. Kamera jedzie równolegle ze mną, gdy podchodzę chwiejnym, niepewnym krokiem do lady. Kładę – zbliżenie z góry – między mną a ekspedientką egzemplarz wybranego przeze mnie dzieła w taki sposób, jakby to był dowód rzeczowy w sprawie o morderstwo.

Kasjerka była kiepsko przygotowana do roli. Chyba, że reżyser kazał jej grać obojętną panią sprzedawczynię. Wzięła sedno sprawy bez zainteresowania w prawą rękę. Widz może śledzić wystukiwanie na kasie, a następnie podejrzliwy wyraz mojej twarzy. Przymrużyłem oczy i przechyliłem leciutko głowę, żeby miała świadomość, co się stanie, jeśli spróbuje kombinować.

- Dziewięć dziewięćdziesiąt dziewięć  – bąknęła udając brak zainteresowania i zmęczenie. – Dać reklamówkę? To znaczy zrywkę?

- Niech będzie – próbowałem nadać moim słowom podwójne znaczenie: 1) chcę dostać reklamówkę, 2) coś pomiędzy nie-ze-mną-te-numery a mam-cię-na-oku. Położyłem dychę. Szuflada kasy wystrzeliła.

Zapakowała mój zakup w bezbarwną zrywkę – co spowodowało, że zaczął przypominać parodię nowoczesnego prezentu – i od razu spojrzała na następnego klienta.

Włożyłem moje zawiniątko za pazuchę i skierowałem się ostrożnie w stronę wyjścia. Kamera śledzi moje kroki. Po wyjściu ze sklepu rozglądałem się niepostrzeżenie. Zbliżenie na przymrużone oczy. Żeby sprawdzić, czy ktoś mnie nie śledzi udałem się okrężną drogą. Przemierzałem niezliczone zaułki, zapomniane uliczki, chowałem się na chwilę w różnych bramach. Podróż przez całe to morze przeszkód utrudniała mi pogoda. Topniejący śnieg. Paskudnie.

Moja zdobycz, mój zakup piekł mnie niczym jakiś nielegalny bagaż, towar przeznaczony tylko-dla-twoich-oczu. W tle jakaś nastrojowa muzyka. Aby sprawdzić, czy rzeczywiście mnie nikt nie śledzi, wchodzę do innej klatki w bloku i czekam zaraz za drzwiami. Właściwie to czekam, aż pojawi się ktoś, kto nada sens mojemu zachowaniu. Wiem, że dobry szpieg nie da się wciągnąć w tak prostą zasadzkę, więc podejmuję nie rzucone wyzwanie i udaję się do domu.