imigrant

Potworne uderzenia kropli deszczu otaczają mnie swoim niezmiernym hałasem, szare niebo otuliło cały ląd, a niewyobrażalny smutek przeziera przez atmosferę kolejnego islandzkiego piątku. Pracującego, polonijnego piątku. Tak, jestem wreszcie w Islandii, po miesiącach przygotowań, szukaniu tanich linii, by dolecieć na tę wyspę położoną tuż pod kołem biegunowym, wyspę wyśpiewaną przez Led Zeppelin. Jakże łatwo rozpoznać cudzoziemca w kraju braci i sióstr, w kraju, gdzie każdy jest rodziną. Blond włosy, długie nogi u kobiet i krępa, męska budowa ciała u mężczyzn, tak w skrócie można opisać tubylców, a jakakolwiek inność w wyglądzie od razu kwalifikuje do kategorii: cudzoziemiec, z którym dobrze byłoby się rozmnożyć w celu uniknięcia potencjalnej choroby umysłowej u dziecka. Więc jestem tu, a hałas oceanu, tutejszych mew i spadających kropli deszczu wdziera się siłą do moich uszu. Wyspiarska pogoda, która może zmienić się z każdą chwilą w gwałtowne opady śniegu, czy w przepiękny, słoneczny dzień.

Pracujący, polonijny piątek. Cala noc na nogach, noszenie szklanek, zmywanie, sprzątanie po pijanych Islandurach, na samą myśl o tym człowiek dostaje drgawek. W Polsce jesteśmy kimś, jesteśmy ważni. Tu wręcz, jak śmieci szukamy pracy.

„No icelandic, no work".

Za oknem wciąż deszcz, jakieś hałasy. Polska kamienica, pijaństwo i narkomania, strzykawki w piaskownicach i tu, kurwa, dzieci polonii maja dorastać, w poczuciu słabości i gorszości. Czując się Islandczykami, wiedząc, że jest się Polakiem. Za oknem wiatr dokazuje, przechyla zielone drzewa, buja nimi, wedle swojego uznania. Pozbawia radości, zielonych liści, polska, złota, piękna jesień.

„Yes, please smile, cause ACID is coming."

I dzień na zmywaku, cały, boży, pieprzony dzień zmywając talerze w restauracji sushi, z jakimiś pieprzonymi, zadufanymi kucharzami, patrzącymi krzywo.

„Have you been drinking vodka yesterday? No? Are you really from Poland?"

Mają ten gejzer, parę wulkanów, ziemię przypominającą kosmos, na której Armstrong trenował przed pierwszym lotem w kosmos. I co? Jak kultura islandzka jest zapomniana, jak zamiast marszu Wikingów, mamy wielkie święto gejów i lesbijek. Różowe wozy jadące przez centrum miasta, machający transseksualiści w przykrótkich koszulkach z zarośniętymi pępkami. Już wolę tę naszą niezdrową zaściankowość, niż taką skrajność. Jesteś gejem, to masz powodzenie u kobiet.

Pokręcę męską pupcią. Złożę rączkę do pocałunku, wygnę ustka w grymasie i zamrugam oczkami.

„Hey, you, little pussy."

Jak błyskawica uderzająca z hukiem w ziemię dociera do mnie, że, już za miesiąc, właściwie to za chwilę studenci zaczynają rok, a ja wciąż jakby odcięty od tej złożoności polskiej nauki. Mrugam oczami, o czternastej, próbuję się rozbudzić, po pokoju walają się brudne majtki, śmierdzące skarpetki, niedopałki. Na białej komodzie leży paczka papierosów. Próbuję wstać, przenoszę ciężar ciała na prawą nogę, tułów przechyla się wraz z przekręceniem stopy. Na jeszcze ugiętych kolanach docieram do komody, podnoszę paczkę. Dwa papierosy leżą, jak zaczarowane, ręce, jakby wydłużone od ciężarów noszonych na barkach wyjmują fajka, druga ręka po omacku szuka zapalniczki, wreszcie natrafiając na ogień. Odpalam papierosa. Wypuszczam dym. Pokój znów przypomina piekło, dym jak z gaszonego ognia, przenika pokój. W ciało wchodzi cisza.

C'est la vie.

Tylko to. Bawcie się, ja też się kiedyś pobawię.

Polska, moja Polska. Przed oczami staje dom rodzinny, pies bawiący się z kotem, mama przygotowująca obiad, hałasujące dzieci na ulicy pod domem, grający w piłkę chłopcy, dziewczynki grające w klasy, hałas skuterów, wyścigi rowerowe, BMX. Sąsiedzka kłótnia o przekłutą piłkę, to wszystko przenika moją wyobraźnię, hałas w słoneczny dzień sprawiający radość. Czystą, niezmąconą niczym radość. Tam jest mój dom, tam właśnie podczas pięknego lata zapalają się pierwsze papierosy pod świecącymi latarniami. Tam próbują piwa, pierwsze łyki z butelki kupionej w osiedlowym sklepie. Piekąca duszę tęsknota za miejscem, w którym się jest kimś, a nie obcym przybyszem z państwa nadbałtyckiego.

Yes, my dear friends from America, Poland is not in Africa.

Nie jesteśmy czarni, choć, dla was czarni to Amerykanie. Polska to nie tylko ubóstwo, jak się wam wydaje otaczające nas na każdym kroku. To uśmiechy ludzi, to chęć niesienia pomocy. Polska jest wyspą, otoczoną lądem, przystanią, dla każdego Polaka. Przystanią, z której się nie chce wyjeżdżać.