przez zęby..

Biegnij moja droga hollywoodzka gwiazdo, biegnij w tych swoich za dużych butach i okularach okrągłych. Biegnij, ulicą Warszawy, Szanghaju, Hongkongu. Las się pali, ale biegnij, bo moda goni.

A ja sobie usiądę, bo się zmęczyłem tym pośpiechem spod twoich butów, maleńka, ja muszę chwilę odpocząć, bo brzuch mi się robi za mały. Piwo sobie walnę, albo wiesz co? Może ze dwa, lub trzy, tylko policzę, czy mam na fajki.

Załóż ten płaszcz kotku, tak, ten z kratą na kołnierzu i buty z futerkiem w środku, bo jest środek lata. Maleńka, a masz ze trójkę pożyczyć, bo do fajek nie mam, bo wypiłem te trzy piwa, a gówna nie palę. Pozwól, że słońce zaświeci, że niebo będzie błękitne i skąp się w majteczkach z graczem polo na koniu w gorących promieniach. Taka moja piękna jesteś alternatywna, fajną masz skórkę i kaptur, i trampki, jesteś alternatywna, wybacz.

Biegnij.

Prawa strona Warszawy w każdą niedzielę to miasto duchów i zjaw. Moje oczy patrzą się tępo na tył autobusu, obserwuję mijaną trasę. Warszawskie Hollywood wraca z imprezy, warszawiacy wracają z pracy. Spokojnie. Delikatnie posuwają swoje stopy na przód, jest cisza i spokój, światła w blokach zaczynają gasnąć, ludzie znikają.

Gdzie twoi paparazzi?

Robią zdjęcia japońscy turyści, wskocz przed obiektyw, niech i ciebie mają w Japonii, bądź znana z bycia znaną, bogata zdziro. Sprzedaj się materiale do warszawskiego Hollywood, skopiuj styl. Co wolisz? Skórę i trampki, czy płaszcz i buty prady?

Na przystanku pijany facet kłóci się z żoną, napastuje ją. Ona uderza go w twarz, on łapie ją za szczękę. Facet odchodzi zataczając się.

Wybiera wodę z miecza sznurówką.

Światła tego miasto oślepiają moje oczy, nie, to nie twój blask, to latarnie kotku, to gwiazdy na niebie, widzę je z oddali, one blaskiem zabijają twoją wyblakłą pozę. Skąd się wziąłem i kto mi dał prawo mówić. Nie mam karty VIP i przyjaciół samych artystów płaczących. Alternatywna skóra z Zary ma dziurę.

Warszawa była pijana. Czuję się Warszawą.