P...

            Słońce znikało wolno za linią horyzontu. Zapadał zmierzch. Śpiew ptaków w gęstym tataraku, okalającym jezioro, ucichł. Tylko żaby wciąż koncertowały, wypełniając ciszę. Między drzewami podmokłego lasu przemknął cień. Szara postać ludzka wychynęłą z mroku i prześliznąwszy się między drzewami, stanęła na szczycie sporego pagórka. Usiadła. Patrzyła na ciemną taflę wody, marszczoną przez delikatne podmuchy.

            Był to młody mężczyzna. Lekki wietrzyk rozwiewał jego jasne włosy i gładził twarz. Mężczyzna był sam. Szukał samotności. Chciał pomyśleć; znaleźć odpowiedzi na pytania, które kłębiły się w jego głowie. Czuł się opuszczony i niepotrzebny. W głowie słyszał słowa powtarzające, że nic nie potrafi, że wszystko robi źle. A przecież tak bardzo się starał. Robił wszystko z serca. Ale to nigdy nie wystarczało. Zawsze czegoś brakowało, było coś co nie powinno się pojawić, czegoś było za mało lub za dużo. Bywało też dobrze, ale kiedy się już psuło, to waliło się wszystko po kolei. Raz był kochany a za chwilę niepewny życiowo, niezdecydowany, nieodpowiedzialny. Na początku starał się jakoś to sobie tłumaczyć. Próbował zrozumieć. Mówił sobie, że ma wady, które musi wyeliminować żeby odnaleźć szczęście. Zaciskał więc mocno zęby i starał się jeszcze bardziej, dawał z siebie jeszcze więcej, aż oddał siebie całego. A problemy i tak wracały.

            Siedział i patrzył przed siebie. Żabi koncert powoli dobiegał końca. Komary głośno brzęczały. Wiatr się wzmógł. Zrobiło się zimno. Usłyszał za sobą szelest trawy. Obrócił się i zobaczył postać, która szła w jego kierunku i przytrzymywała ręką długie włosy, którymi targał wiatr.

            [1]Postać podeszła do niego i założyła mu polar na ramiona. Nie pachniała bzem i agrestem. Jego twarzy nie muskały czarne loki wzburzone przez gwałtowne podmuchy. Nie brązowe, ale szare, błyszczące oczy patrzyły na niego uważnie. Drżała, widział to. Przytulił ją delikatnie. Poczuł zapach lawendy i innych ziół, których nie umiał rozpoznać. Stali tak w bladej poświacie księżyca, objęci i wpatrzeni w siebie. I chociaż zapach ziół nie był zapachem bzu i agrestu; choć delikatne proste włosy nie były burzą czarnych loków, nie chciał  nic zmieniać. Zwolnił uścisk, ale nie puścił jej dłoni. Spojrzała na ich splecione ręce, potem na niego. Wykonała ledwie zauważalny ruch głową. Odpowiedział jej tym samym. Zeszli z pagórka trzymając się za ręce i zniknęli w mroku na tle ciemnej ściany lasu.