Dzień jakich wiele (opowiadanie)

Zaczął się niezwykle leniwie- od porannej kawy i przeglądu prasy. Szybko przekartkowałam strony w poszukiwaniu czegoś atrakcyjnego, ale chyba nie miałam dnia do czytania. Zabrałam się wiec za adorowanie aromatycznej kawy, która odziwo każdego ranka smakuje inaczej. Wpatrując się w głębię napoju bogów, delikatnie stukałam paznokciami o falujący wzorek na moim ulubionym kubku. Czy to nie dziwne jak bardzo przywiązujemy się do przedmiotów, które nas otaczają? Dla obcej osoby to przecież tylko zwykłe przedmioty, dla nas kawałek historii, to świadkowie wylanych łez, smutków, wybuchów euforii, zdanych egzaminów czy po prostu monotonii codziennego życia. Odkąd sięgamy pamięcią one po prostu są. Jest mnóstwo różnych rzeczy, które w mniejszy lub większy sposób przywołują wspomnienia. Z reguły te dobre. Czasami przechadzając się po zakurzonych ulicach mojego małego miasteczka, mijam ludzi czując woń ich perfum. Wiele zapachów nic mi nie mówi, ale są też takie, które momentalnie wywołuja u mnie uczucie ciepła. Przypominają mi się wtedy osoby, przeważnie z wczesnego dzieciństwa, które podobnie pachniały. Ludzie patrzą się wtedy na mnie jak na wariata, bo resztę drogi pokonuje z błogim uśmiechem na ustach. Pochmurna pogoda sprzyja refleksjom, a one z kolei sprzyjają zimnej kawie, która zdążyła ostygnąć pod wpływem starego przyjaciela, czasu. Spojrzałam na zegarek, jego wskazówki bezlitośnie wskazywały 7:20. Dla mnie oznaczało to tylko jedno, trzeba odłożyć wszechobecne wspomnienia, wziąć plecak i ruszyć na spotkanie z nowym dniem.