pisanie baj.ka.

 Zapach świeżej czekolady, palonego cynamonu i gruszkowej herbaty nie wytępi woni rozkładającego się uczucia… bezpretensjonalnie nabazgrała w jednym z siedmiu notatników. 

Drugą godzinę sączyła przesłodzoną kawę na rogu jednej z prowincjonalnych ulic…
Krwistoczerwone obicia foteli jednej z ulubionych kawiarni tego dnia wydawały się być wyjątkowo agresywne.
Może to ta destrukcyjna zimowa aura? Pomyślała dość obojętnie, jednocześnie niedbale przerzucając, wyblakłe kartki tomiku Puszkina. Gryzła szykowną, porcelanową filiżankę, para dużych, soczystych zielonych oczu na zmianę zamierała, to w książce, to znowu na firmamencie. Wróciła do domu około szóstej.

Źdźbła wiosennej, mokrawej trawy skrzyły się o siebie nawzajem w niezwykle wysublimowany sposób. Rześki wiatr starał się otulać ulicę, nie chcąc być traktowanym pejoratywnie, podobnie jak jego zimowy kuzyn. W niezwykle wyrafinowany sposób podkreślał swoją indywidualność. Wiatry o tej porze roku są nieobliczalne, potrafią tak bezpretensjonalnie wiać całą dobę, szkląc oczy przechodniów, rozwiewając nieskazitelne fryzury starszych pań, zupełnie nic sobie z tego nie robiąc. Tego dnia wiatr był wyjątkowo łagodny, zdawało się wręcz, iż jedyne czego pragnie to symbioza ze światem. Ziemia powoli nabierała kolorów, szarawo-pastelowy obraz świata powoli wypierały pełne uroku intensywne barwy.

Była noc, spokojna i chłodna noc. Siedząc przy sfatygowanym biurku z jasnego drewna upajała się zapachem własnych nadgarstków… flakonik jego perfum stał zawsze nieco dalej, jednak zawsze w zasięgu wzroku. Sypiała w jego mieszkaniu tylko wtedy kiedy był nieobecny, wiedząc, że wraca przed piątą wymykała się pół przytomna, dziesięć po czwartej.
 Tego wieczoru wepchnęła do cukierniczki wymiętą kartkę którą zapisała na zajęciach z literatury. 

„Jesteś dla mnie wciąż nierozwiązaną zagadką, jesteś labiryntem moich imaginacji, jesteś twarzą tak mi nową, a zarazem znajomą naście długich lat. Jesteś jak mistyczna postać, którą dotknąć wolno mi rzadko, jesteś jak uczucie o które przyszło mi walczyć.”

Twoja przyszła żona. „

Była ekscentryczką, była jak potencjał energii jądrowej zgromadzony w nanometrowej objętości. Stanowiła bezmiar nierozwikłanych przypadków, była wulkanem potencjalnych zachowań, które zazwyczaj pozostawały potencjalnymi,

Piotr K. niejednokrotnie zastanawiał się jak to możliwe, dlaczego to w ogólne ma miejsce?
Nonsens, mruczał. 
Dlaczego znał jej wyważony profil czaszki odciśnięty regularnie na białej pościeli, w której sypiała nieobecnymi nocami (nie miała w zwyczaju jej poprawiać). Dlaczego tak dobrze znał jej emfatyczny zapach? Dlaczego pozwalał na te infantylne manipulacje z jej strony? Irytowała i zniewalała go każdego dnia.
  
On. Szanowany polonista, wydawca i redaktor, człowiek któremu po prostu nie wypadało, nie raz sam przyłapywał swój umysł zadurzonym w rozmyślaniach skierowanych na jej osobę.
Zastanawiał się czy po powrocie odczuje jej obecność, czy może dziś po prostu jej nie było. 

Tego dnia wrócił do domu około dwudziestej. Niski stół w japońskim stylu pokryty był kremową papeterią zapisaną w chaotyczny sposób średnio ładnym pismem.
Podszedł bliżej, zauważył, że jedna z kartek skropiona była najprawdopodobniej czerwonym winem.
Rzucił grafitowy, długi płaszcz na białą zamszową kanapę, przysiadł na podłodze rękoma oplątując kolana, drżącą dłonią powziął kartki i bezpowrotnie oddał się lekturze.

Obudził go szum w głowie, połączony z atakującym telefonem.

-Piotr? Jest dziewiąta, czekamy na Ciebie, mam nadzieję, że korek nie jest długi.
-… Olga? Zaraz będę w redakcji, najwidoczniej przysnąłem wczoraj na podłodze.
Daj mi godzinę na prysznic i szybką kawę…

Tego dnia nie miała zajęć postanowiła więc wybrać się na spacer nad morze, długo myślała o kartkach pozostawionych wczorajszego popołudnia w mieszkaniu Piotra, bała się tam wrócić… wiedziała jednak, że dziś miał konferencje, a kolejno kolację u rodziców.

Spacerowała samotnie kilka godzin, pijąc mrożoną herbatę, około dwunastej wzięła taksówkę, jadąc prosto do mieszkania.
Otworzyła drzwi, na podłodze leżała biała, gustowna koszula, poduszki rozrzucone były na całej szerokości salonu… -ktoś się chyba spieszył, ironicznie mruknęła pod nosem.
Zbliżyła się do papieru, tym razem również były czerwone, jednak z pewnością nie było to wino, które sączyła tu wczoraj po południu, tekst skrwawiony był czerwonym tuszem.
Doszczętnie pokreślił tekst dziewczyny. Wyszła trzaskając drzwiami, zupełnie tak jakby kogokolwiek miałoby to zaboleć…

Siedemnaście długich dni nie wracała…pokreślona praca w bezruchu bratała się z zakurzonymi podłogami.

Lato zaczynało powoli spływać po nieświeżych szybach miejskich autobusów, zwolna sączyły się poranki, otoczone aurą nowego początku.
Wiosenna, wykwintna trawa palona we wczesnoletnim słońcu muskała lekko, odnóża osiedlowych koników polnych.
Wysiadł z samochodu, zatoczył koło mijając pobliskie sklepy i kioski… 
Zrobił zakupy w piekarni, wrócił wcześnie rano aby zdążyć napisać artykuł do freeway’a. 
Zaparzył mocną, czarną kawę, dosypał cukier, usiadł wygodnie przy biurku, włączył komputer i pełen zapału zaczął pracować.
Po chwili w mieszkaniu rozbiegł się odgłos przekręcającego klucza…zerwał się, serce zamarło mu na chwilę, do głowy uderzyła spora porcja adrenaliny.
Daila, pomyślał… Daila. 
Niepewnym krokiem wyszedł z biura, kierując się ku wejściu…

-Pan Piotr w domu? 
-… 
-?
-Ah to pani, proszę się nie krępować, będę u siebie, pracuję dziś w domu, mam kilka wolnych dni.

Pani Zosia była kobietą przeżywającą jesień swego burzliwego życia, bowiem za nią cztery rozwody, dwa owdowienia i siedem kocich pogrzebów. 

Słoneczny poranek uderzył w świeżą szybę akademickiego pokoju Daili.
Uniwersytecki, schludny ‘apartament’ dzieliła z Izabelą i Olgą.
Iza była studentką drugiego roku prawa, zafascynowana podobnie jak Daila filmem posiadała swoją własną wypożyczalnię ‘międzypokojową’ mieszczącą się na pierwszej półce ciemnej komody. 
Izabela liczyła około 170 centymetrów wzrostu, była raczej drobnej postury, długie, proste blond włosy opadały na ponętne ramiona dziewczyny, ubrana w dopasowane t-shirty i ciemne dżinsy nie wyróżniała się raczej z pocztu studentów.
Olga zaś, podobnie jak Daila była ekscentryczką... cicha i delikatna a zarazem dosadna i zadziorna.  
Z Belą, Daila zaprzyjaźniła się niedawno, z Olgą -znały się od kołyski.

-Pojedźmy do zamku, Bell.
-Daila... jest piąta rano, na Boga... odczep się i zostaw moją kołdrę...
-Iza, proszę pojedźmy do zamku.

Izabela przyzwyczajona do porywczości Daili z pobłażliwym, zaspanym wyrazem twarzy usiadła na łóżku, zawinęła swe ciało w białą kołdrę, która doskonale zresztą komponowała się z kolorem jej cery... zaczęła w dość sarkastyczny sposób swój Monolog.

-A więc Dai..
-Pomiń ‘ a więc’ i zacznij raz jeszcze.
-whr... mam nadzieję, że masz wiele na swoje usprawiedliwienie, niepoprawna polonistko, albo od jutra śpisz pod akademikiem... na miłość Boską, Daila... jest piąta.
-Ale Iz... pojedźmy na zamek o ósmej mamy pociąg. Do Malborka pojedźmy.
-Zamek. Do Malborka.

... gdzieś w oddali Olga mruczała coś pod nosem, co z zachwytem podchwyciła Daila, okładając dziewczynę gorącymi uściskami.

 -Ola, Ola... jedziesz z nami.

O ósmej cała trójka siedziała w średnio zatłoczonym pociągu z Gdańska do Malborka, Daila trzymająca na kolonach wiklinowy koszyk, przyozdobiona dziecięcym uśmiechem radości nadal usilnie starała się dobudzić zblazowane przyjaciółki.
Ten dzień należał zdecydowanie do udanych, z racji majowej pory roku, świeżo zielona trawa i drzewa niczym z kraju kwitnącej wiśni, skomponowane z czerwoną cegłą murów pokrzyżackiej twierdzy, tworzyła niewypowiedziany klimat. Wszystko dookoła palone świeżo żółtym słońcem zrekompensowało wczesno poranne wojaże Daili. 

Daila skórę miała białą jak śnieg, wielkie zielone oczy, rzęsy dłuższe niż delikatnie zadarty nosek, zaś usta wiecznie opuchnięte, a może po prostu tak pełne i soczyste?
Sto sześćdziesiąt centymetrów i drobna postura czyniła ją niezwykle dziewczęcą.
Włosy miała ciemne, latem kasztanowe, zimą czekoladowe.




Piotr nosił okulary w grubych, czarnych oprawkach, wiecznie zaciekawione szare oczy i prosty nos, przy wyważonym profilu czyniły go atrakcyjnym.
Włosy miał krótko ostrzyżone, koloru kasztanowego, był szczupły i raczej w niczym nie przypominał atlety. Miał niesamowicie delikatne a zarazem męskie dłonie, nadgarstki zaś oplecione miał dwukolorowymi rzemykami. 

1 maja 2009


Pseudo majówka z Belą i Olą wpisana na listę ‘dni bardziej udanych niż te inne’.
Od kilku tygodni nie bywam u Piotra, każdego dnia modlę się o skruchę i brak wyniosłości honoru nad pokorę. Wczoraj w kościele ksiądz przy okazji spowiedzi tylko pobłażliwie się roześmiał, chyba nie traktuję poważnie mojego grzechu.
Chyba przechodzę na buddyzm.


Kolejny wieczór, kolejny łyk czarnej kawy, którą rzucał trzeci rok z rzędu.
Jutro wyjeżdżał na prestiżową galę do Warszawy, jako początkującemu krytykowi filmowemu w zaszczycie przypadło owe zaproszenie. Postanowił jednak mieć pewność, że nie straci owego dnia, niewykluczonego powrotu. Jej powrotu. 

„Jestem w Warszawie do piątku. Tęsknię za Tobą, dziewczyno.
P.”

Oparł kartkę o ‘ich’ cukierniczkę, kolejno niepewnie przeniósł do sypialni po czym położył na wewnętrzną wycieraczkę, następnie wsunął w drzwi, by za chwilę cofnąć się do cukierniczki.


2 maja 2009

Jestem w domu, do odwołania czasu majówkowego lenistwa. Jest w porządku, mama zrobiła moje ulubione ciasto czekoladowe a tato zasolił jajecznicę.
Ciekawe gdzie Piotr. Ah... wcale nieciekawe. Nic nieciekawe. 
Marchew i ja czujemy się tu tak beztrosko, jaka szkoda, że w akademikach zakazują posiadania zwierząt.