Wariacje, rozdziały 4-5

4

Poduszka obnażyła zęby, boleśnie gryząc mnie w policzek. Sen jeszcze kręcił się koło łóżka, słyszałam jak uprząta moje marzenia i zwidy. Kiedy byłam pewna, że rozwiał się w powietrzu doszczętnie, otworzyłam zaspane oczy. Sufit spojrzał beznamiętnie na rozczochraną dziewczynę u jego stóp, która właśnie opuściła nogi na zimną podłogę i ziewnęła.

Wszystko ciągnęło mnie z powrotem w stronę rozgrzebanej, jeszcze ciepłej pościeli, mimo to ruszyłam do kuchni. Blaszana miska zadźwięczała głucho, gdy postawiłam ją na płycie indukcyjnej – najnowszym zakupie mamy. Ciągle nie mogłam się przyzwyczaić, że mleko tak szybko stawało się gorące. W tempie, którego nie powstydziłby się profesjonalny zawodnik w kategorii zjadania płatków śniadaniowych przełknęłam śniadanie.

Po wizycie w łazience powlokłam się do pokoju i otworzyłam szafę. Przeleciałam wzrokiem po jej zawartości: trzy bluzki na długi rękaw, cztery na krótki, dwa swetry, trzy pary spodni. Nie ma co, jest w czym przebierać. Mama nie cierpiała robić prania, więc pewnie druga połowa mojej garderoby leżała w koszu na brudy.

Wybrałam niebieskozieloną tunikę i pierwsze spodnie z brzegu. Przypomniało mi się, jaką wagę do ubioru przywiązywały znajome ze szkoły. Pewnie wstawały pół godziny przed czasem, aby tylko wygrzebać coś „fajnego”. Głupie Ryby. Ostatnia myśl przyniosła mi swego rodzaju satysfakcję.

Mama krzyknęła do mnie, abym się pospieszyła. Wybiegłam z pokoju, łapiąc w locie szkolną torbę. Po chwili siedziałam już w samochodzie oddychając niesprzątanym od dawna kurzem.

Szkoła…

Niewiele było rzeczy, których tak szczerze nienawidziłam. Mogłam nie cierpieć odgrzewanych obiadów, mieć żal do taty i czuć wstręt do samochodów, ale niczego tak nie znosiłam, jak szkoły. Nie chodziło już o samą naukę, ale do białej gorączki doprowadzają mnie osoby w mojej klasie. No dobra, nie wszystkie. Ale nie denerwują mnie tylko te, które siedzą cicho i nie głoszą tych wszystkich idiotyzmów.

Szkoła to megapolityka – nie dość że masz się uczyć, to jeszcze trzeba utrzymywać dobre kontakty z klasą. I to doprowadzało mnie do pasji – chciałam wykrzyczeć im w twarz, jak bardzo są infantylne i głupie, a musiałam ukrywać samą siebie i udawać kogoś innego.

Szary budynek przywitał mnie najgorszym ze swych spojrzeń. Mimo że poranne słońce starało się jak mogło – nawet ono nie potrafiło zabarwić kolorami posępnej budowli.  Plastikowe okna nie były oknami duszy, były oknami, w które rzuca się długopisami, które rysuje się nożyczkami, przez które wykrzykuje się przekleństwa. Skromny, wątły ogródeczek przed szkołą też robił, co było w jego mocy. W tej bezsensownej walce jednoczył się ze słońcem, zbyt dalekim, aby mogło pomóc, ale wystarczająco bliskim, aby żyć w zgodnej symbiozie.

Rozwrzeszczany motłoch dzieciaków pchał się do drzwi wejściowych. Depcząc kwiaty w ogródku i bijąc się po drodze, zmierzali ku codziennej niewoli, codziennemu zamknięciu w czterech ścianach klasy. Mowa tu głównie o chłopcach, dziewczyny szły grzecznie rozmawiając ze sobą. Jak znałam życie, były to rozmowy typu „Gdzie kupiłaś te kolczyki?”.

Weszłam do środka. Jaskrawe ściany przytłaczały swą lśniącą powierzchnią. Wmieszałam się w rówieśników i podążyłam ku szatni, gdzie grzecznie zmieniłam buty i powiesiłam kurtkę na wieszaku podpisanym „B jak barany”. Pokolenia uczniów wyżłobiły tu też inne, często nieregulaminowe zwroty, ale trudno było je odczytać – lata przecierania drewna kurtkami zrobiły swoje.

Pod klasą złapały mnie znajome. Były jedną z ostatnich rzeczy, które chciałam dziś widzieć. Po obfitującej w wydarzenia sobocie i spędzonej na patrzeniu w sufit niedzieli miałam serdecznie dość.

- Hej! – zawołała przewodniczka grupy.

- Hej – odpowiedziałam ponuro, rzucając plecak na wysłużoną podłogę.

Niemrawo pomyślałam, że moją klasę można by podzielić na cztery grupy: Elitę – najbardziej lubiane, puste dziewczyny w minówach; Kujonki – kilka dziewczyn z dobrą średnią i sporymi ambicjami; Margines – nielubiane szare myszki oraz Kilkulicowe – osoby co chwila włączające się do innej grupy. Chłopców dzielono tylko na Przystojnych i Nie-Przystojnych, co było według mnie ewidentną głupotą.

Dzwonek bił jakby na alarm, ogłuszając resztki moich nadszarpniętych zmysłów. Nadeszła nauczycielka z brązowym dziennikiem pod pachą. Otworzyła drzwi, wprowadzając nas do rozświetlonej słońcem sali. Wypakowując matematykę pomyślałam sobie, że właściwie to współczuję słońcu. Każda, nawet najmniejsza istotka na Ziemi potrzebuje go do życia, a jednak nikt na nie nie patrzy, nie obdarza go nawet przelotnym spojrzeniem. Robi dla nas tak wiele – ogrzewa, oświetla - a jednak czuje się niepotrzebne. I co z tego, że patrzenie na słońce psuje wzrok? To tylko pogarsza sytuację – kto by chciał, aby patrzenie na niego zabierało ludziom zdrowie?

Zapragnęłam spojrzeć prosto w tę wielką, rozżarzoną gwiazdę, ale niestety z mojego miejsca nie było jej widać.

Nauczycielka sprawdziła listę obecności, po czym przekartkowała podręcznik, szukając odpowiedniego tematu. Wkrótce potem w klasie zaszumiało – wszyscy wyjmowali długopisy, a co za tym idzie – dochodziło do kłótni. Niektórzy głośno krzyczeli, że nie mają czym pisać, inni bili się o skradzione pióro. Panował ogólny rozgardiasz, i ciekawa jestem, ile dodatkowej pracy domowej dostalibyśmy za karę, gdyby matematyczka nie była jedyną nauczycielką sprawnie postępującą z młodzieżą.

Kiedy zapanowała względna cisza (w szkole nie istnieje coś takiego jak prawdziwy spokój) pani zaczęła monotonnym monologiem wyjaśniać nowe zagadnienie.

Lekcja minęła na niezbyt ciekawych zadaniach i nudnych odpowiedziach przy tablicy.

Wraz z dzwonkiem zaczynała się moja codzienna pokuta za nieznane grzechy. Ze zrezygnowaniem usiadłam przed klasą.

- Oglądałaś wczorajszy „Lśniący Show”? – złapała mnie w swe sidła jedna z Elity. Byłam lubianą osobą, głównie dlatego, że zawsze się na wszystko zgadzałam. Elita nigdy nie spojrzałaby na Margines, a ze mną swobodnie rozmawiała, mimo że nie należałam do żadnej grupy.

- Nie, a co było? – udawałam zaciekawienie. Gdyby ktoś wprawniejszym wzrokiem ogarnął moją minę, dostrzegłby tylko przedwczorajsze, zepsute już zaangażowanie oraz spleśniały entuzjazm. Zajęta sobą Elita nie patrzyła jednak na mimikę koleżanek – bo i po co? I tak wszyscy ich słuchali – a czy nie chodziło właśnie o to?

- Chochoł przeszła do finału! Jury wystawiło jej same dziesiątki. Połączyła wszystkie techniki – taniec, śpiew, pływanie i aktorstwo. Miała taką śliczną sukienkę! Różową z cekinami, a w dodatku strasznie króciutką!

- A jak tam, wyprosiłaś już mamę o tę torebkę? Bo coś mówiłaś, że nie chce ci kupić… - byłam mistrzynią w sztucznej życzliwości.

- Nie, nie chce się zgodzić, chociaż przecież wcale nie jest taka droga, a za dwa miesiące mam urodziny.

- Powiedz jej, że i tak ją sobie kupisz. Tata przesyła ci przecież spore kieszonkowe – i to w euro!

„Tata” – jedno z trudniejszych słów w moim słowniku. Język po prostu nie lubił formować się w taki kształt, aby ten wyraz zdołał wydostać się na światło dzienne. A mimo to – poświęcałam się dla pierwszej lepszej dziewczyny z Elity. Ona nigdy mi nie podziękuje, a ja niepotrzebnie zmuszam się do męczarni. Prychnęłam i ostentacyjnie odeszłam, choć stawiałam na szali całą moją reputację. Reputację z małej litery.

Ktoś z boku może uznać moje zachowanie za dziwne, ale było mi wszystko jedno. Od soboty nie potrafiła panować nad sobą i robiłam różne głupie rzeczy.

- Gdzie idziesz? – krzyknęła za mną rozmówczyni.

Nie chciało mi się odpowiadać. Przez chwilę zastanawiałam się, czy nie pójść do pielęgniarki i nie zasymulować nieznośnego bólu głowy, ale odrzuciłam ten pomysł. Nie chciałam niepokoić mamy.

Następne lekcje zleciały mi na monotonnym patrzeniu w okno i przepisywaniu zadań z tablicy. Wracając pieszo do domu, zamiast hałaśliwej, głównej ulicy, wybrałam spokojne zaułki przedmieścia. Był to dłuższy spacer, ale nie miałam ochoty oglądać zakurzonych ciężarówek.

Na drodze właśnie tarzały się dwa walczące koty. Spomiędzy kłębków futra i chmury piasku słychać było przerażone piski i syki. Przystanęłam, ciekawa wyniku tej podwórkowej potyczki. Bałam się rozdzielić wściekłe kociska, ale nie mogłam dopuścić, aby coś sobie zrobiły.

Rudy, wyraźnie większy kot, wygrywał. Odrzucił przeciwnika w przydrożne krzaki i z zadowoleniem usiadł, liżąc łapki po bitwie. Drugi, kulejący, ledwo dotarł do sąsiedniego podwórka, został wyprzytulany przez natrętne pięciolatki bawiące się piłką.

Wtedy zrozumiałam, czego potrzebuję, aby choć trochę przybliżyć się do szczęścia.

5

- Mamo…?

- Co?

- Mmm… Kupisz mi kota?

- Co?!

- No bo…

- Ja nie mówię, że nie, ale skąd ten pomysł?

- A, tak mi przyszło do głowy. Nudzę się w weekendy.

- Dobrze.

Tak oto mama przypieczętowała moją decyzję. Zaczynałam się bać, że przyzwyczai się do tych co dziennych rozmów i wkrótce obie wpadniemy w nałóg. Czy rozmowy mogą być niezobowiązujące?

Na szczęście na tyle mi ufała, aby nie głosić długich wywodów na temat odpowiedzialności za żywe stworzenie pod naszym dachem.

Zrobiłam sobie herbatę i usiadłam przy biurku. Chciałam wcześnie odrobić lekcje – zamierzałam jeszcze dziś wyjść na spacer.

W pół godziny później szłam cichą, wieczorną ulicą. Niektóre dziewczyny pewnie pozazdrościłyby mi swobody wychodzenia z domu, ale ich matki pewnie im nie ufają. Moja wie, że prędzej ona będzie miała wolne weekendy niż ja poleciałabym na jakąś dyskotekę.

Jarzeniówki dodawały pustej ulicy tajemniczości. Nie było wiatru, nie słyszałam samochodów, tylko ciemne niebo otulało świat miękkim urokiem. Żółte okna domów patrzyły na samotną dziewczynkę dygoczącą z zimna. Parłam do przodu, bez celu, nie myśląc o niczym konkretnym. Wiedziałam tylko jedno – chciałam zapomnieć. Ledwo zauważyłam, że oddaliłam się od domu bardziej niż chciałam i bardziej niż było to potrzebne. Kilometry nad ziemią przeleciał samolot. Po za tym było cicho jak… w grobie.

Istotnie, czułam się nieswojo, jakby zmarli patrzyli na mnie pustymi oczodołami. W oddali widziałam jasny szyld sklepu z uśmiechniętym misiem. Powinnam zawrócić, a jednak nie zrobiłam nic w tym kierunku.

Ta noc miała być brzemienna w skutki.

Spuściłam wzrok, wbijając go w popękany chodnik. Co ja tu robię?

Mruknęłam szybkie przeprosiny, czując że kogoś potrącam.

- Cześć.

Spojrzałam na drgającą z zimna postać obok mnie. Ubrana była w cieniutki, lniany płaszcz, kontrastujący z wełnianym szalikiem niedbale owiniętym wokół szyi. Włosy miała związane w luźny kucyk. Spod roztrzepanych kosmyków ciekawie spoglądały na mnie piwne oczy.

- Eee… Cześć.

Nie miałam pojęcia, kto to jest, ale wyglądała sympatycznie. Przez chwilę panowała napięta cisza, w czasie której spoglądałyśmy na siebie z uwagą. W końcu spuściła wzrok.

- Przepraszam, pomyliłam cię z kimś – wyjaśniła trochę zażenowana.

Uśmiechnęłam się – a, co mi tam! Pewnie nigdy więcej już jej nie zobaczę, więc mogę pozwolić sobie na ewentualną porażkę i zawstydzenie.

- Zostań moją przyjaciółką – to było nawet zabawne. Jeszcze nie tak dawno zaklinałam się, że nie wypowiem tego zdania, ale moja rówieśniczka nie wyglądała jak nożownik albo porywacz. Najwyżej odwróci się i prychnie z wyższością.

Ku mojemu zdziwieniu, zrobiła coś zupełnie innego, co zupełnie wytrąciło mnie z równowagi i przez chwilę musiałam mieć naprawdę głupią minę.

- Dobra.

Na jej delikatnej twarzy zakwitł ciepły uśmiech. Wyjęła z kieszeni długopis i chwyciła moją rękę. Nabazgrała coś na niej, po czym odeszła szybkim krokiem, bez pożegnania. Zauważyłam, że jest niemiłosiernie chuda. Bynajmniej nie przeszkadzało jej to w biegnięciu na łeb, na szyję do kamiennicy na rogu.

Spojrzałam na swoją dłoń. Zdobiło ją tylko kilka cyferek, pewnie numer telefonu. Ucieszyłam się, bo sama nie pomyślałabym o zapewnieniu sobie jakiegokolwiek kontaktu.

Zaczęła się nasza przyjaźń. Od początku była nietypowa, ale to dobrze. W końcu znalazłam kogoś podobnego do mnie – osobę odstającą od wszelkich norm.

Choć tak naprawdę nic o niej nie wiedziałam – byłam pewna że się polubimy. Intrygowała mnie jej rzucająca się w oczy szczerość i nie mniej zauważalna odmienność. Może być ciekawie.

Po kilkunastu minutach biegu naprzemiennie z szybkim marszem znalazłam się w klatce schodowej. Nie spieszyło mi się do domu, więc zajrzałam do skrzynki na listy. Nie miałam klucza, ale przez wąskie szparki wyżłobione w metalu widać było kilka papierów i ulotek. Po chwili stałam tam już z kluczem – mama regularnie płaciła rachunki i korespondowała ze znajomą z Niemczech.

Rachunek, list, ulotka, kolejny rachunek i jeszcze jedna ulotka. Zgarnęłam je wszystkie i wolno wchodziłam po schodach, chcąc przeczytać reklamy. Jedna z nich informowała o pobliskiej pizzerii, a druga zachęcała do wzięcia udziału w jakimś konkursie.

Po przebrnięciu przez niezbyt szczegółowe pytania mamy, wykąpałam się i położyłam do łóżka.

Nie mogłam zasnąć.

Nic dziwnego – miałam mnóstwo tematów do przemyślenia. Dostanę najprawdziwszego kota. Zdobyłam przyjaciółkę. Moje życie zaczęło się układać, choć wcześniej nie byłam przecież smutna. Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że nie byłam też szczęśliwa. Jedno nie wyklucza drugiego.

Ach, przyjaźń… Jak będzie wyglądać? Przyjdzie i ukłoni się grzecznie, czy wtargnie do mojego życia z rozpędem, nie zważając na skutki? Będzie mi pomagać, czy przeszkadzać? Przybiegnie na każde zawołanie, czy popisze się niezależnością? Zmieni coś, czy pozostawi  w nienaruszonym porządku?

Zmieni. Wiedziałam, że zmieni. Kot + Przyjaźń = Wielka Niespodzianka.

Kiedy ostatni raz tak szczerze się uśmiechałam?