O miłości do ojczyzny

To obrzydliwe. Obleśne. Rzygu-rzyg.

Szkaradne to to i spać mi nie daje.

Zaczęło. Powoli, ospale, ale za chwilę sieknie i na podłodze krzyżem leżeć będę.


Sezon ogórkowy. Działki, kolonie, romanse, letnie uboje.

Z domu wychodzą i nie wracają, a ja czekam, w okienka spoglądam,a  tam tylko parch z trzeciego w nosie dłubie. Oczywiście czynność to szlachetna i katharsis przynosi. Ale co, dramat mam wypocić? Kiedy już rozkminiam osobowość głównego bohatera, to mi się przypomina, że tacy faceci z Anglii o facecie z palcem w nosie kiedyś coś napisali. Nawet byli zabawni.

Dość.

Podobno stowarzyszenie podglądaczy powiatowych organizuje wciąż piątkowe spotkania przy szkle. Pójdę. Jakieś nowe kontakty. Biznes. Inspiracje.

Przychodzę, a tam bieda. Wszyscy bez skarpetek. Rozumiem, nie ma czasu na włączenie pralki, jak się piorą za oknem. Smętni są, a ja z nimi. Rozmowy o istocie dyskrecji w naszym zawodzie. Studia przypadków. Metody leczenia.   Tak, wsadź im swoją lornetkę w oko. Jeden tylko miły pan uznał, że to dyrdymały i wstęp do debilizmu. Zaklaskałam mu. Jeden mądry się znalazł, to warto w pupcię mu wejść, żeby i na mnie ta łaska spłynęła.

Wracam już. Nocny zwiał, to na piechotę. Auta, las, tesco.

Łączę się z kosmosem. Ładuje moje czakramy energią z kebaba.

Już blisko, czuję ten swąd. To moje miejsce. Na obcasach jestem, więc rytualnie wypierdalam się na chodnik, pokłon składając mojej mekce.