list trzeci

    Kochany, Jerozolima pachnie dzisiaj Niebem. Sweter, który włożyłam… Tobą. Pewnie go szukałeś. Spakowałam bez pytania, ale mogę sobie teraz wąchać do woli, zwłaszcza w łóżku, wieczorem. I po przebudzeniu.

   Dzisiaj na ulicach jest naprawdę inaczej. Nie wiem skąd się wzięło tyle dzieci. Chodzą pojedynczo, małymi grupkami, z rodzicami, nauczycielami… jest ich mnóstwo. A najwięcej dzidziusiów w wózeczkach. Dzieci. Porozmawiaj ze mną o nich, kiedy wrócę.

   Dziękuję, że napisałeś Najmilszy. Wiem, że bardzo chcesz kochać. Wybacz mi ostre słowa z poprzedniego listu. Musiałam wylać cierpienie, które wytrwale znoszę, bo wierzę w jego sens – wierzę w Ciebie. Jesteś moim cierpieniem i miłością. Błogosławię Boga za trudy tej miłości. One upewniają mnie w tym, że kocham.

   Co do poduszki, tarana i męża… bądź tym ostatnim. To wystarczy. Nie śpiesz się z obietnicami. Czas, o którym tak niezwykle pisałeś, pokaże czy stać Cię na walkę. Pamiętaj, że ja zawsze będę z Tobą… dopóki będziesz tego chciał.

   Kiedyś wybierzemy się razem do Jerozolimy. Chcę żebyś zobaczył podwórko, na którym się wychowałam. Latem wypełnia je zapach liści wielkiego orzecha włoskiego, dzięki czemu prawie nie ma tam much. Ponabijamy się też z kapeluszników. W dzieciństwie zrywałam im znienacka te przymałe meloniki, odbiegałam kilkanaście kroków i zaczynałam się targować. Jedni dawali mi cukierki, inni jakieś drobne. Tylko raz trafiłam na nerwusa. Dogonił mnie, spoliczkował i zaczął straszyć poprawczakiem. Nie wybił mi jednak z głowy tej zabawy.

  Kiedy wdycham dzisiejszą Jerozolimę, słucham szumu libańskich cedrów, nie potrafię myśleć o wojnie, do której wszyscy się tu gotują. Co jednak mogę, oprócz modlitwy. Teraz modlę się podwójnie. Będziemy mieli dziecko.