pociąg osobowy relacji K - M

- Przepłaszam, czy to pani futełko?

- O rety… nie udusił się pan? Już się odsuwam. Mogliby wreszcie włączyć ogrzewanie i światło. Daleko pan jedzie?

- Jak najdalej, proszę pani. Jak najdalej. W przedziale, oprócz nas, nie ma nikogo. Dlaczego usiadła pani prawie na mnie? Może się pani odsunąć jeszcze trochę?

- Ale pan niedotykalski. Inni mężczyźni lgną do mnie jak miśki do miodu. A może jest pan księdzem? Albo… no, wie pan, tym… pedrylem?

- Pedrylem?! Też mi coś…

- Teraz to człowiek nie ma pewności. Kiedyś ich tylu nie było. I lesbijek też nie. Z kanałów powychodzili, czy co?

- Tiaa… A pani daleko jedzie?

- To zależy, gdzie mnie chwyci. Może tak być, że nawet do końca dojadę.

- Co panią ma chwycić? Aa, bez biletu się jedzie?

- Ależ skąd. Zależy, gdzie mnie chwyci tęsknota. Poprzednio chwyciła mnie przed Wrocławiem. Stamtąd są na szczęście dobre połączenia, więc szybko mogłam wsiąść w powrotny.

- Rozumiem. To znaczy, nie bardzo…

- Bo to jest tak, drogi panie, że ja mam bardzo dużo do stracenia. I tu i tam. Ale tam chyba więcej, bo zazwyczaj w połowie drogi zawracam. Już pół roku tak jeżdżę. Konduktor to mi nawet biletu nie sprawdza. Ale wie pan co? Po raz pierwszy jest tak ciemno, zimno, no i pan… Pomyślałam więc sobie, że to może jakiś znak, możliwość wyrwania się z tej pętli.

- I dlatego tak się pani wtulała?

- Właśnie dlatego.

- Ja nie mam nic do stracenia, może poza nadzieją, że kiedyś będę miał jeszcze coś, czego nie chciałbym stracić. Czy oczekuje pani czegoś ode mnie?

- Gdyby nie było tak ciemno, poprosiłabym, żeby spojrzał mi pan w oczy. Niech pan dotknie mojej piersi, ale tak jakby, zamiast tego, patrzył mi w oczy. Proszę się nie bać. Co pan czuje?

- Że jest pani młoda. I jeszcze smutek. Mój.

- Pozwala pan sobie na to, na ten smutek. Ale tak być nie musi. Odwagi. Proszę wsunąć dłoń pod mój stanik… Co teraz pan czuje? Milczy pan… Ale jest inaczej, prawda?

- Czuję, że mógłbym nie chcieć jechać jak najdalej. Ale to za mało. Musiałbym mieć pewność.

- To ją weź. Bierz, ile tylko możesz. Ta ciemność jest błogosławieństwem, bo możemy się słuchać. Nie oceniamy swojego statusu materialnego, nie świdrujemy wzrokiem w poszukiwaniu zmarszczek. Możemy się usłyszeć. Usłysz mnie.

- Spróbuję, ale… przysuń się trochę.