Kapitan Planeta ratuje świat

Kapitan Planeta zgrabnie wylądował na skraju polany prawie idealnie wykonanym telemarkiem. Strzepnął dłonią z błękitnego kostiumu resztki gwiezdnego pyłu, które jak jakiś niesforny łupież osiadły mu na ramionach. Gdy wszystkie opadły, wyprostował się i rozejrzał z zaciekawieniem.

„Ile to już lat? Będzie z piętnaście chyba…”, pomyślał, szukając wzrokiem źródła tęczowego sygnału, który przyciągnął go w to miejsce. 

-Dosyć dziwny obszar sobie upatrzyli…  - mruknął do siebie, lekko wstrząśnięty otaczającymi go połamanymi konarami drzew, żółtawymi kępkami trawy, szarzyzną na horyzoncie oraz rozklekotaną, chylącą się ku upadkowi, drewnianą chatką majaczącą w wieczornej mgle po drugiej stronie koszmarnej, wysuszonej na wiór łączki. I jeszcze ta wibrująca w powietrzu cisza…

Właściwie to była tylko część poruszających widoków i innych sensacji, które Kapitan Planeta zdążył odnotować swoimi superczułymi zmysłami. Szybko zignorował resztę nieprzyjemnych doznań na widok pulsującej wokół chatki tęczowej poświaty, która zasadniczo kontrastowała z podejrzaną okolicą. Bez większego zastanowienia Kapitan dziarsko ruszył w stronę domku, niecierpliwie oczekując spotkania ze starymi przyjaciółmi.

- Moi kochani!!! -  wykrzyknął Planeta, przekraczając próg.

- Wodo, Powietrze, to ja Kapitan Planeta! Wzywaliście mnie, więc jestem! - zaintonował radośnie nasz bohater na widok postaci siedzących wewnątrz. 

 - Czzzsso jessss? -  Woda lekko uniosła wcześniej opadłą na blat głowę. Jej mętny wzrok poszybował na sekundę w kierunku intruza, aby po chwili spocząć na prawie opróżnionej butelce denaturatu, leżącej u nóg krzesła na stercie pustego szkła.

- Aleeee… ale mnie suszy! - wybełkotała i sięgnęła w kierunku flaszki. Utrata równowagi i Woda zaryła twarzą w podłogę.

 - Hihihihi… ahahahahaha… bum! bum! BUUUUUUUM!!! - zawył ze śmiechu Powietrze, kolebiąc się tam i nazad nad parującym wiadrem. Co raz, wsadzał głowę do wiadra i wył jak opętany, bądź mamrotał coś pomiędzy "siiięeee zjarałem, ojojoj…ehehehe… zjaraaaałem" a "ooooo Kapitan Planeta ehehehehe..." 

 - Co tu się dzieje?! - zakrzyknął, delikatnie zaniepokojony Kapitan.- Gdzie reszta? Gdzie Ogień?

- SPRZEDAŁ SIĘ!!! -  ryknęła spod stołu Woda w przebłysku świadomości.

- Przynajmniej wiedział, jak dobrze się sprzedać -  rozbrzmiał głos za plecami Kapitana.

Do pomieszczenie weszła rachityczna postać o woskowatej skórze pokrytej sieciami przeraźliwych ran i tatuaży. Zdewastowaną kobietę okrywał tylko poszarpany czarny t-shirt z olbrzymim napisem „Mam HIVA”. Trzęsła się przy każdym kroku, ale udało jej się dotrzeć do fotela w rogu pokoju, na który opadła bezwładnie jak zwłoki. 

- Ziemio? -  wydusił z siebie oniemiały Kapitan.

 - Czego chcesz? Nigdy nie widziałeś kobiety po przejściach? -  zaśmiała się chrapliwie, przymykając oczy. - A co do Ognia... zbija pieniądze. Pomaga tym, którzy akurat więcej dadzą. Teraz jest chyba w Iraku. - dodała, mrugając znacząco.

- Doooopalllaa tam…doooopala, poooodpalaa ehehehehe - zanucił Powietrze, odchylając się do tyłu po kolejnym zamaszystym wydechu.

Kapitan Planeta nie wytrzymał tego natłoku niespodziewanych informacji. Dodatkowe opary Powietrza, alkoholowy zapach Wody i trupi wygląd Ziemi wygoniły go na zewnątrz, wprost w objęcia Serca.

Niegdysiejszy niewinny chłopiec wydoroślał. Zmężniał i nabrał sił. Przywarł do Kapitana całym ciałem i wyszeptał delikatnie:

- To ja Pana wezwałem, Kapitanie Planeto… Kapitanie, ja Pana pragnę! Od zawsze…

Jego prawie że kobiecy, ciepły szept omiótł ucho Kapitana, a reszta ciała jeszcze mocniej przylgnęła do torsu superbohatera. 

Kapitan Planeta, po fali pierwszego szoku, wyrwał się z objęć zarumienionego Serca.

W końcu w pełni pojął ogrom klęski. Pojął i zakrzyknął tragicznie - No nie! Tak to się nie będziemy bawić!!! Jak tak, to ja Was pier…olę!!!

- Ooo taaak! - jęknął Serce, biorąc jak zwykle wszystko zbyt dosłownie. Na szczęście Kapitan Planeta nie mógł już tego usłyszeć, bo wystrzelił z krzykiem w przestrzeń.

 W poszukiwaniu innej planety.