Joe: Prolog

            Słońce powoli opadało, aby już za chwilę utonąć w błękitnym oceanie. Niebo, które przez większość dnia pozostawało bezchmurne, zmieniło kolor na pomarańczowy, a pojedyncze obłoki wyglądały jak owce, którym ktoś złośliwy zafarbował wełnę na różowo. Zieleń drzew rosnących w równych odstępach przy drodze, którą jechał czerwony kabriolet, wydawała się wyjątkowo intensywna. Mężczyzna w ciemnych okularach, siedzący za kierownicą, spojrzał w boczne lusterko.

           - Nikogo – pomyślał i poczuł, że sprawy układają się idealnie po jego myśli. Jeszcze godzina i dotrze do małego kościoła na wzgórzu. Niektórzy uważają, że świątynia jest opuszczona, ale z informacji, które otrzymał, wynika, że raz w miesiącu pewien pustelnik udziela spowiedzi oraz odprawia mszę dla każdego, kto akurat jest w pobliżu. Spowiedź. Tego właśnie potrzebował.

            Kiedy czerwony kabriolet zatrzymał się przed drewnianym kościołem, słońce już prawie całkowicie znikło za horyzontem. Młody człowiek w habicie siedział na schodach prowadzących do świątyni. Podniósł głowę i zaczął się przyglądać, jak wysoki blondyn w jeansach i białej bluzie zamyka samochód. Kierowca spojrzał w stronę wejścia i wtedy natknął się na wzrok obserwatora. Przez chwilę obaj się zawahali, po czym ksiądz wstał i ruszył w stronę przybysza.

-         Witaj! Co cię tu sprowadza? Zabłądziłeś?

-         Witam. W pewnym sensie zabłądziłem i właśnie dlatego przybyłem tutaj.

-         Potrzebne ci rozgrzeszenie?

-         Dokładnie.

-         W takim razie zapraszam do mojego domu – powiedział radośnie kapłan, a widząc, że mężczyzna zawrócił w stronę samochodu, dodał: - To całkiem blisko. Możemy iść.

-         Dobrze – zgodził się, choć samo zaproszenie wydało się dość dziwne.

Kiedy blondyn zrównał się z kapłanem, zaskoczony dostrzegł, że ten jest od niego nie tylko dużo szczuplejszy i niższy, ale również starszy o jakieś dziesięć lat. Początkowo bowiem wziął go za równolatka. Milczenie, które trwało już kilka minut, stawało się trochę irytujące. Spojrzał na duchownego, lecz nie zauważył zniecierpliwienia czy zmęczenia, a wręcz przeciwnie - spokój i odprężenie. Czuł się dziwnie. Pogłębiło to tylko jego zdenerwowanie, a dodatkowo wzbudziło lęk przed tym człowiekiem.

-         Czy mogę o coś zapytać? – powiedział, gdy minęli kolejny zakręt leśnej ścieżki.

-         Jasne. Pytaj, o co chcesz. Nie mogę jednak obiecać odpowiedzi na każde pytanie, które mi zadasz, więc nie obraź się, jeśli nie odpowiem.

-         Dlaczego zaprosiłeś mnie do domu? Nie mogłem wyznać grzechów w kościele?

-         To właściwie dwa pytania. Odpowiedź na pierwsze jest prosta. Chciałem, aby ktoś mi towarzyszył podczas kolacji. Co do drugiej odpowiedzi, to jest ona jeszcze łatwiejsza. Oczywiście, że mogłeś, ale przyjąłeś moje zaproszenie, więc do sprawy twoich grzechów powrócimy jutro.

-         Jutro?

-         Tak. Chyba, że nie możesz zostać na noc?

-         Właściwie to nie mogę. Naprawdę wolałbym mieć to za sobą już dzisiaj i od razu wrócić do domu.

-         Ach – przez moment wydawało się, że kapłan posmutniał, otrząsnął się jednak i dodał z uśmiechem: – W takim razie zjedzmy kolację, a zaraz potem cię wysłucham.

-         Zgoda.

Obaj mężczyźni umilkli. Maszerowali w ciszy jeszcze kwadrans, aż wyszli z lasu na otwartą przestrzeń, a ich oczom ukazał się drewniany parterowy dom z niewielką szopą na narzędzia i składzikiem na opał.

-         Jak podoba ci się moja samotnia?

-         Wygląda na zaniedbaną. Czy dach nie przecieka? Wydaje się, jakby brakowało kilku dachówek.

-         Przecieka, ale nie znam się na naprawie. Może mógłbyś mi pomóc?

-         Narzędzia zostały w samochodzie.

-         Nie martw się, mam narzędzia w szopie. To chyba nie jest duży problem, prawda?

-         Chyba nie, ale jest już dość ciemno i obawiam się, że nie starczy mi czasu przed zapadnięciem zmroku.

-         Trudno. W takim razie wejdźmy do środka.

Wnętrze zadziwiło przybysza przede wszystkim czystością i porządkiem. Wyglądało na to, że duchowny całkiem nieźle radzi sobie z pracami domowymi. Co więcej, gdy tylko zaczął przyrządzać kolację, po domu rozniósł się zapach, zapowiadający prawdziwą ucztę.

-         Usiądź. To jeszcze chwilę potrwa. Właściwie to nie przedstawiłem się. Nazywam się Joe. Ty nie musisz się przedstawiać. Wielu ludzi, którzy tu przyjeżdżają, woli być anonimowymi. Mogę mówić do ciebie Bob?

-         Eee... Jasne. Bob mi pasuje – powiedział Bob, zaskoczony, że ksiądz odgadł jego prawdziwe imię.

-         Też tak myślę. Proszę, to twoja porcja. Nie za mało? – spytał, kładąc przed nim talerz wypełniony po brzegi ryżem z sosem i kawałkami mięsa.

-         Nie. Dziękuję, to wystarczy.

-         Smacznego.

-         Smacznego... – Bob zawahał się, gdy spojrzał na talerz gospodarza, na którym znajdowała się jedna czwarta tego, co sam otrzymał. – Czy twoja porcja nie jest za mała?

-         Och, to miłe, że pytasz, ale ja nie jadam zbyt dużo wieczorem. To niezdrowe.

Bob nie odpowiedział. Jednak Joe z każdą chwilą wydawał mu się dziwniejszy. Duchowny jadł nadal swoją porcję, podczas gdy Bob już skończył i zastanawiał się, czy dostanie coś do picia. Kiedy talerze zostały opróżnione, obaj mężczyźni podnieśli się, aby je umyć.

-         Ja to zrobię – powiedział gość. – Przynajmniej odwdzięczę się, za tak dobry posiłek. Gdzie nauczyłeś się gotować?

-         Tutaj. Mieszkając samemu, musiałem, a że nie lubię jeść byle czego, to nauczyłem się gotować dobrze.

-         Sprytne.

-         Prawdopodobnie, ale nie przyjechałeś tu, aby poznać przepis. Jaki masz problem?

Pytanie zaskoczyło mężczyznę. Całkowicie zapomniał, dlaczego tu przybył, a teraz został tak brutalnie przywrócony do rzeczywistości. Wytarł ostatni talerz i odłożył na półkę. Podszedł do kapłana i usiadł na krześle obok niego. Zaczął niepewnie, od ogólnych problemów, w domu, w pracy. Duchowny słuchał i tylko czasami zadawał pytania. Bob opowiadał, jak przez ostatnich kilka miesięcy nie potrafił się odnaleźć w życiu, jak stracił pracę i zaczął szukać nowej. I jak znalazł. Zawahał się, a potem zaczął opowiadać, jak wraz z pracą znalazł nową miłość. A przynajmniej tak uważał. Do czasu. Teraz żałował.

-         To wszystko?

-         Tak. Tak myślę.

-         Dobrze – ksiądz pochylił głowę i zaczął mruczeć formułkę rozgrzeszenia, po czym nakreślił znak krzyża w powietrzu. – Idź i nie grzesz więcej.

            Bob podniósł się z krzesła i odwrócił w stronę duchownego, aby mu podziękować, lecz ten trzymał prawą rękę pod sutanną. Gdy ją wyjął, mężczyzna ujrzał wycelowany w niego pistolet. Była to ostatnia rzecz, jaką zarejestrował. Wystrzał był bezgłośny. Kula trafiła prosto w serce. Bezwładne ciało z hukiem upadło na podłogę. Joe wyjrzał przez okno. Do domu, polną drogą, zbliżał się czerwony kabriolet, którego dwie godziny temu zostawił pod kościołem...