Joe: Część zasadnicza.

            Sara siedziała przy kominku w salonie. Wielki zegar, wiszący na ścianie, wskazywał północ. Bob powinien już wrócić. Wiedział, że nie lubiła, kiedy się spóźnia. „Mógł chociaż zadzwonić” – pomyślała. Otuliła się kocem i kontynuowała przyglądanie się płomieniom, szalejącym na palenisku. Od dziecka uważała, że to przypomina walkę. Każdy płomyczek istnieje tylko po to, by stać się większym, potężniejszym. Dlatego pochłaniają się wzajemnie, ale w rezultacie wszystkie giną, gdy tylko skończy się drewno. Nieustanna rywalizacja. Jak w życiu.

Wstała. Miała dosyć oczekiwania. Postanowiła pójść spać, a rano przedyskutuje z nim tę sprawę. Weszła do łazienki. Odsunęła świece, które przygotowała na ten wieczór. Nie tak to zaplanowała. Wanna napełniła się wodą i Sara zanurzyła w niej całe ciało. Nie pierwszy raz ją zawiódł. Gdy tylko zamykała oczy, pojawiał się z inną kobietą. Obrazy, wyświetlane w jej umyśle jak slajdy, były wyraźne i natarczywe. Wszelkie próby zagłuszenia ich były nieskuteczne. Zastanawiała się, ile razy jeszcze wybaczy, ile wymówek przyjmie. Jak długo będzie udawać? Od ponad roku coś ukrywał, a od kilku miesięcy wiedziała co, a raczej kogo.

Tamtego wieczoru była z przyjaciółmi w kinie. Bob pracował. Niestety w pobliskiej restauracji. Niestety "jego praca" miała długie ciemne włosy, oczy koloru nieba i była najlepszą przyjaciółką Sary. To, że wspólnie jedli kolację, wydawało się tak naturalnym, że w pierwszej chwili, kobieta pomyślała, żeby dołączyć. Szybko jednak zdała sobie sprawę z tego, co tak naprawdę zobaczyła.

Teraz znowu ich widziała. Roześmiani, beztroscy.

Z zamyślenia wyrwał ją dzwoniący w pokoju telefon. Poderwała się i wybiegła z łazienki, okrywając mokre ciało ręcznikiem.

-                     Słucham – odebrała, ale w słuchawce panowała cisza. – Halo? Jak już dzwonisz, to się odezwij! Nie ma go.

-                     Jak to? – spytał zaskoczony, kobiecy głos po drugiej stronie.

-                     Jak to? Też chciałabym wiedzieć, Mario.

-                     Ale u mnie też go nie ma.

-                     Widać, jest jeszcze jedna kobieta w życiu mojego męża – powiedziała ironicznie.

-                     Jak to?

-                     Czy to jedyne pytanie, jakie umiesz zadać? Powinnaś się przyzwyczaić, że to nie jest najwierniejszy partner na świecie.

-                     Czyli nie jesteś zaskoczona?

-                     Ani trochę – skłamała gładko. Była wręcz zdruzgotana. Czy aż tak słabo go znała? Wydawał jej się zupełnie obcy.

-                     A może coś mu się stało? Nie sądzisz, że to bardziej prawdopodobne?

-                     Hm... – zamyśliła się. Jeżeli Maria ma rację, to należałoby zawiadomić policję. Jednak jeśli się myli, powstanie niepotrzebne zamieszanie. – Wróci rano. Jestem pewna. Dobranoc.

-                     Dobranoc.

Nie była pewna. Niczego. Położyła się do łóżka, nie potrafiła jednak zasnąć.

***

W tym samym czasie w Grand Hotelu, w pokoju nr 205, Bob wstał i zaczął ubierać  spodnie. Młody brunet, leżący na łóżku, przyglądał mu się z zainteresowaniem.

-                     Dlaczego nie zostaniesz na śniadanie?

-                     Zawsze te same pytania. Domyśliłaby się, że coś ukrywam.

-                     Nie. Jest na to za głupia. Karmisz ją bajeczkami, a ona wszystko przyjmuje jak prawdę objawioną.

-                     Obrażasz moją żonę.

-                     Jakby to miało jakieś znaczenie – zakpił młodzieniec, wstając i podchodząc do siedzącego na krześle blondyna. – Powinieneś ją opuścić. To wbrew naturze, dusić się w takim związku.

-                     Przestań! – chwycił dłoń, która gładziła jego włosy. – To nie jest takie proste. Poza tym, Maria też coś podejrzewa. Kiedy to się wyda, one nie dadzą mi żyć. Ciągnący się w nieskończoność proces rozwodowy. Alimenty.

-                     Alimenty? Kurt nawet nie jest twoim synem.

-                     W świetle prawa jest. Aspekt biologiczny nie ma znaczenia – powiedział, podnosząc koszulę z podłogi. – Już zawsze będę za niego odpowiedzialny.

-                     Odpowiedzialny? Ty?

-                     Wyobraź sobie, że tak. Myślałem już wcześniej i chyba teraz jest dobry moment, żeby ci powiedzieć.

-                     Co?

-                     Wracam do żony. Definitywnie.

-                     Hm... – parsknął Mark. – Akurat. Zadzwoń, jak ci się znudzi.

-                     Żegnaj.

Kiedy drzwi zamknęły się za Bobem, Mark zrezygnowany opadł na łóżko.

***

Bob przekroczył próg domu najciszej, jak potrafił, jednak Sara nie spała. Czekała na niego w salonie. Obok kanapy, na której siedziała, stały dwie spakowane walizki. Jego walizki.

-                     Pomyślałam, że pomogę ci wybrać – zaczęła przemowę, którą układała od kilku godzin. – Papiery rozwodowe dostaniesz za jakieś dwa tygodnie. Pojadę do rodziców, zabiorę Kurta i udamy się na wybrzeże. Myślę, że to najlepsze wyjście.

-                     Najlepsze? Kochanie, posłuchaj...

-                     Nie. To ty posłuchaj. Zabierz swoje rzeczy i wyjdź, albo ja wyjdę.

-                     Ale... – widząc, jak Sara podnosi się z kanapy, zrezygnował z kontynuowania rozmowy. Podniósł obie walizki i wyszedł. Wsiadając do samochodu, spojrzał ostatni raz na ich wspólny dom i ruszył przed siebie.

Po trzech godzinach bezcelowej jazdy, postanowił zatrzymać się, aby coś zjeść. Przydrożny bar nie wyglądał zachęcająco, jednak głód zaczął dawać mu się we znaki, więc nie szukał alternatywy. Wnętrze było przesiąknięte zapachem dymu tytoniowego i alkoholu. Kilka stolików było okupowanych przez, jak przypuszczał, stałych bywalców. Podszedł do lady, przy której stała starsza barmanka. Lata świetności zarówno lokalu, jak i właścicielki dawno minęły.

-                     Słucham – powiedziała obojętnie.

-                     Hamburgera, poproszę.

-                     Siedem pięćdziesiąt.

Zapłacił i zwrócił wzrok w stronę telewizora wiszącego nad ladą. Kanał informacyjny, nadawał właśnie wywiad z jakimś politykiem. Uwagę Boba przykuło, jednak coś innego. Podawane na dole ekranu informacje, powtarzały się cyklicznie. Jedna z nich wstrząsnęła mężczyzną: „W Grand Hotelu znaleziono ciało 25-letniego Marka M. Prawdopodobnie popełnił samobójstwo.” Bob zamarł.

-                     Potrzeba ci rozmowy, chopie! – zagadał z dziwnym akcentem, siedzący obok mężczyzna.

-                     Raczej nie. Dziękuję – odpowiedział i zabrał się za jedzenie, przyniesionego mu właśnie posiłku.

Kiedy zjadł, podniósł się z krzesła i ruszył w stronę wyjścia. Mężczyzna, który zagadnął go wcześniej, ruszył za nim. Bob odwrócił się:

-                     Naprawdę, niepotrzebna mi rozmowa z tobą.

-                     Ze mną? Chopie, ja to nawet nie chcę gadać. Ale wiem, kto chce.

-                     Kto?

-                     Ty. Dlatego jedź na wzgórze. Pustelnik w drewnianym kościele cię wysłucha.

-                     Pustelnik?

-                     No. Raz w miesiącu, przed zachodem słońca, wysłuchuje wszystkich. Ciebie też wysłucha.

-                     Ale kiedy?

-                     Dzisiaj? Za miesiąc? Za dwa? – powiedział i wrócił na swoje miejsce przy barze.

Zaskoczony taką radą Bob, wrócił do samochodu i ruszył przed siebie...