Darmozjad

„Jesteś darmozjadem” - jak często to słyszę od swoich drogich rodziców. Tak długo to powtarzali, aż uwierzyłam i nie mam już imienia, którym mnie obdarzyli na chrzcie. Brzmiało ładnie, przypominało mi moją płeć, a teraz jestem tym, co nijakie, obciążeniem dla skromnego budżetu domowego. Zacznij myśleć o tym, co zrobić ,aby twoje ładne imię powróciło na usta „bogów”, którzy cię powołali na ten świat. Zarabiać! – Tak, dorzucić srebrniki do wspólnej kasy - to takie proste i warte zachodu. Gdzie można w ciągu roku  posprzątać, u kogo i za ile? Próbowałam, dałam ogłoszenie – „Uczennica - pracowita, podejmie się każdej pracy w godzinach popołudniowych lub przez całą sobotę”. Cisza. Chociaż nie, odezwało się kilku panów. I tak zaczęła się moja droga, poznawanie tajników  pierwszej pracy. Czemu tak łatwo się zgodziłam? Bo praca lekka i w dobrych warunkach. A najważniejsze to, że dowiedziałam się, iż jestem kobietą - mam płeć, a tym samym odzyskałam swoje imię - Kinga, Kinia… Słysząc te słowa,rozpływałam się, czułam miłość, prawie do całego świata. W szkolnych zeszytach nieustannie, jak jakaś maniaczka, pisałam Kinga, Kinia. Stosowałam różnej wielkości litery, różne kolory, nawet kupiłam sobie całą gamę mazaków. W domu, na drzwiach swego pokoju, przykleiłam wielką kartkę, na której pięknym pismem napisałam KINGA. To był powrót do świata, ale nie trwał długo. Kartka ta zaczęła denerwować, nie wiadomo czemu, mojego ojca, a może tatusia. Chyba po tygodniu zerwał ją i przez zaciśnięte ząbki wyartykułował – „Nie zaśmiecaj mojego domu”. Był bardzo dobry, nigdy nie bił ani dłonią, ani paskiem, ale tak po prostu warczał przez zęby, a to przecież nie boli, to tylko zmusza nas do skulenia się w sobie, komóreczka do komóreczki. Tak powstała ze mnie zbitka masy, w której z ogromnym wysiłkiem stuka serce, bo naczynia krwionośne zostały ściśnięte do granic możliwości. Oddech robi się płytki, brak tlenu i stąd ten ból w klatce piersiowej. Naprawdę się zmniejszyłam. W trzeciej klasie gimnazjum mój wzrost to sto sześćdziesiąt osiem  centymetrów, a w drugiej klasie liceum to tylko sto sześćdziesiąt sześć centymetrów. Ale heca! Uczono mnie, że ludzie starzy wraz z wiekiem tracą o dwa cm swojej wysokości, a tu proszę - 18-latka też potrafi! Ona potrafi także obsłużyć kilku panów w ciągu tygodnia. Są czyści, zadbani, bo z innymi się nie zadaje. Płacą tak sobie, bo i obsługa nie jest najwyższych lotów. Bo ja uczę się dopiero jęczeć, krzyczeć, wzdychać i mówić "Byłeś wspaniały", "On jest piękny i potężny" i takie tam inne głupoty. Mam jednak poważny problem. Widząc swojego "tatusia" zaczynam myśleć, jak wygląda jego członek i ta myśl bardzo mnie przeraża. „Tatuś jest nie dla ciebie” - powtarzam sobie w kółko. Ale myśli nie zabijesz, bo wraca z siłą wodospadu. Tatuś, kiedyś dawno, dawno temu, jak to bywa w bajkach, brał swoją słodką córeczkę na kolana i czule głaskał po miękkich, puszystych włosach pięciolatki. Gdyby drań nigdy tego nie robił, to może nie tęskniłabym do tamtych chwil. Jak ja bardzo pragnę jego czułości. Skąd to się do cholery bierze! Może dlatego, że ojciec to nasz pierwszy mężczyzna, w którym chcemy czy nie chcemy, ale się zakochujemy. Tato, ojcze, tatusiu, jak ja bardzo cię nienawidzę, a jeszcze bardziej pragnę choć na chwilę, tak krótką, byś ty sam jej nie zauważył, przytulić się do Ciebie i zapomnieć o „darmozjadzie”. Człowiek powinien marzyć, aby nadać cel swojemu życiu. Tak, ja mam marzenia, ale przecież są one nierealne, może dlatego nieustannie zadaję pytanie - co do cholery mam zrobić? . Wiem,zabiję Kingę by wskrzesić carycę Katarzynę.