Półciemność

Oglądałem program motoryzacyjny. Swoją drogą to ciekawe, że go polubiłem - nie mam prawa jazdy, ani perspektyw na własną brykę. Co dziwniejsze, nie przełączam również poradnika księgowego, choć nigdy nie wypełniłem PITu. Może hipnotyzuje mnie rytmiczna oprawa, lub głos prezentera? Chciałbym kiedyś pracować jako operator kamery, lub w postprodukcji. Gdy odcinek zmierzał ku końcowi, zorientowałem się, że ten jesienny dzień jest bardzo przyjemny i ciepły.

 - Zabrałeś coś na spacer?
- Tylko dokumenty i klucze.
- A telefon?
- Zostawiłem podłączony do ładowarki.

Oprócz mnie przechadzało się kilka osób. Szczególnie zapamiętałem zamyśloną dziewczynę, która wyprowadzała psa. Wyglądała powalająco i bardzo naturalnie. Od razu wpadła mi w oko i przez resztę trasy wyobrażałem sobie różne sposoby rozpoczęcia rozmowy i dalszy jej przebieg. W połowie przypadków umówiliśmy się na spotkanie. Doszedłem do alejki z kasztanowcami i usiadłem na środkowej ławce.

Wygodnie rozłożyłem się i obserwowałem pierwsze uschnięte liście. W pewnym momencie coś mnie oślepiło. Zmrużyłem oczy. Pomyślałem, że ktoś puszcza zajączka zegarkiem. Na końcu asfaltowej ścieżki stała dziewczyna. Zbyt daleko, to nie ona. Ponowny błysk. Wrażenie, że dochodzi z drzewa. Oparłem plecy i odchyliłem głowę. Mruganie narosło. Spanikowałem. Przestałem rozumieć, co się dzieje.

Zawładnęło mną okropne przeczucie, że coś nadchodzi. Żadne miejsce nie było bezpieczne, ale chciałem uciec. Wtedy odkryłem, że jestem bezwładny. Moje ręce, nogi i głowa były przyklejone do ławki. Wrzeszczałem z przerażenia. Nawet nie zauważyłem, kiedy błyski ustały. Zrobiło się ciemno jak podczas burzy. Leżałem wpatrzony w kasztany. Wiatr miotał liście i było chłodno. Własny krzyk mnie odrobinę uspokoił. I właśnie wtedy, gdy zamilkłem, zdarzyło się najdziwniejsze.

- To była istota?
- Tak, zbliżała się.
- Widziałeś, jak się zjawiła?
- Nie mogłem uwierzyć. W jednej chwili między drzewami było pusto, a w następnej ...

Przeraziło mnie to zjawienie się. Fala gorąca przebiegła z głowy do stóp. Zapragnąłem zniknąć. Nie brać udziału w tym, co się wydarzy. Zapominać na bieżąco. Zamknąłem oczy, zamarłem i powtarzałem jedno błaganie - niech nie zauważy. To było jak włamanie do domu. Chcesz uwierzyć, że nie dzieje się naprawdę, że napastnik zaraz okaże się poczciwym człowiekiem, który tylko pomylił adres. Mimo to, nie wychodzisz mu na rozmowę, tylko wchodzisz pod łóżko. Próbowałem oddychać, jak najciszej potrafię. Bałem się, że mój puls jest słyszalny niczym tupanie.

- Co widziałeś, zanim zamknąłeś oczy?
- Nie pamiętam dokładnie. Teraz myślę, że to było tylko złudzenie.
- Złudzenie czego?
- Bardziej rośliny niż zwierzęcia.
- Doprecyzujmy. Wyglądał jak bluszcz, krzak, czy może winorośl?
- W pewnym sensie jak szczypiorek. Ogromny szczypiorek, który podchodzi i czyta w twoich myślach.
- Dobrze, zrobimy małą przerwę.

Przesłuchujący mężczyzna wstał i wyszedł z pomieszczenia, zamykając drzwi na zamek. Szybkim krokiem przeszedł korytarz i zbiegł po schodach, aż do piwnicznego magazynu. W półciemności stanął naprzeciw istoty. Przerażającej jak podgniły szczypiorek zjawiający się niespodziewanie podczas burzy.