Jutro.

Piąta dwadzieścia siedem, wschodzi słońce rozlane po szkle. Chcę, żebyś unosił się nade mną jak mgła. Dzień może już przyjść, bo jestem bezpieczna, jestem znowu prawdziwa, jestem twoja.
Rozmawiamy o cenie dziewięćdziesięciu sześciu żyć za chwilę jedności, a potem śledzimy ciała, które pozostawiają za sobą ścieżki kwiatów i kłamstw. Jak tymczasowe opakowania na dusze wymieniamy się strachem. Staniesz się moim Henrym, a ja Twoją Anaïs, już teraz bolisz mnie w moim mokrym wnętrzu. Przyzwyczajam się do bezwstydności, oswajam grzech. 
Piąta dwadzieścia siedem, zasypiam skulona w twoich dużych dłoniach. Nieprzytomnie obserwujemy świat, przesuwa nam się miękko przez zmęczone palce. Latają samoloty - drgające kijanki przepływające jak ręka między moimi udami.